Skipulagsmál höfuðborgarsvæðisins - 01.08.1987, Blaðsíða 23

slcipulagsmál
23
í því sambandi ber að hafa í
huga, að hér vantar upplysingar
um ferðir okkar innanlands og
viðskiptin í tengslum við þær.
Nú veit ég satt að segja ekki með
vissu, hvort það stenst gagnrýni
að nota tölumar á þann hátt, sem
hér hefur verið gert, en gefi þær
nothæfar vísbendingar og séu
ályktanirnar, sem af þeim eru
dregnar, ekki beinlínis út í hött,
má e.t.v. leyfa sér að varpa fram
nokkrum hugmyndum um fram-
tíðarmöguleikana í Reykjavík og
nágrenni eftir þeim línum, sem
hér hafa verið dregnar. Þó skal
enn minnt á, að hér hefur ymsum
mikilvægum atriðum verið sleppt,
- til dæmis er engin tilraun gerð til
að flokka innlenda og erlenda
ferðamenn eftir erindum, þ.e.a.s.
eftir því, hvort það er starf,
ferðalöngun, heilsufar, námfýsi
o.s.frv., sem ræður ferðum
þeirra. Breytt afstaða stjómvalda
til fjárfestinga landsmanna erlend-
is og útlendinga hérlendis gæti
einnig skipt miklu máli í þessu
tilviki.
Það verður óhjákvæmilega fyrst
fyrir hjá þeim, sem ætla að búa
sig undir framtíðina á hvaða sviði
sem er að reyna að átta sig á því,
hvað þeir vilja í þeim efnum og
bera það við mörk hins
mögulega. Eins og nú horfir er
til dæmis ólíklegt, að landsmenn
dragi úr ferðum sínum til útlanda,
en við gætum hvatt þá til að gæta
meira hófs í eyðslu sinni þar og
gert ýmislegt til að sannfæra þá
um, að Reykjavík sé notalegasti
staður á jarðríki til hóglífis, enda
sé þar eina stórborgarmenn-
ingarumhverfið, sem þeir geta
kynnst til nokkurrar hlítar.
*
Eg er með öðrum orðum þeirrar
skoðunar, að öflugur heima-
markaður sé ekki síður
nauðsynleg undirstaða umsvifa á
sviði ferðamála en á öðrum
sviðum íslensks atvinnulífs.
Ennfremur er hér gengið að því
vísu, að við hér á höfuð-
borgarsvæðinu, ætlum okkur
aukinn hlut í tekjum af innlendum
og erlendum ferðamönnum og
teljum, að með því styrkjum við
einnig grundvöll ferðamanna-
þjónustu í öðrum landshlutum.
Markmiðið er þá með öðrum
orðum, að útlendingar eyði meiru
hér en íslendingar minna
erlendis, án þess að í því felist
nokkur skerðing á ferðafrelsi.
Jafnframt felst í þessu markmiði
viðleitni til þess að draga úr
sveiflum, hvort heldur er á milli
ára, eða milli árstíða. Landsmenn
eru þess utan löngu orðnir
kröfuharðir neytendur á flestum
sviðum, svo takist okkur að
uppfylla þarfir þeirra á viðunandi
hátt, munum við ekki eiga í
vandræðum með útlendingana.
Hvað sem segja má um fjölda
útlendinga, sem leggja leið sína
hingað til lands á komandi árum,
verðum við ætíð að hafa í huga,
að ekki þarf nema lítið út af að
bera til þess, að allar spár um
fjölgun þeirra bregðist, þrátt fyrir
fund Gorbachevs og Reagans hér
í fyrra og góðan árangur
Kvennalistans í síðustu
Alþingiskosningum. Það breytir
hinsvegar ekki þeirri staðreynd,
að allur þorri hinna erlendu
ferðalanga kemur um flughöfnina
í Keflavík og mestur hluti þeirra
leggur síðan leið sína hingað til
Reykjavíkur og fer héðan aftur
um flughöfnina á leiðinni heim.
Hið sama á við um stóran hluta
þeirra landsmanna, sem búsettir
eru utan Suðvesturhomsins að
breyttu breytanda.
Og hvað þarf þá að gera til að ná
settum markmiðum?
Svar mitt er í sem stystu máli
meira af því sama og við höfum
verið að gera með sem minnstum
opinberum afskiptum.
Mér finnst flest benda til þess, að
við séum á réttri leið í öllum
meginatriðum. Þjónusta við inn-
lenda og erlenda ferðamenn fer að
því er best verður séð batnandi
með ári hverju, fjölbreytnin
eykst, öll kynning á því, sem á
boðstólum er, verður æ mark-
vissari, og við höfum meira að
segja eignast boðlega flugstöð.
Svarið við spurningunni um
frekari aðgerðir, eða úrbætur á
næstu árum veltur að mínu áliti
öðru fremur á því, hvemig við
högum verðlagningu þeirrar
þjónustu, sem við veitum í heimi
harðnandi samkeppni á öllum
sviðum. Þar er hreint ekki víst að
saman fari vilji og geta.
Það lætur hinsvegar að líkum, að
öll þessi ferðalög beina hingað
erlendum áhrifum og smátt og
smátt dregur úr sérkennum
Reykjavíkur og nágrennis, - hið
íslenska borgarumhverfi fær
smám saman á sig alþjóðlegan
svip - og þá kemur í auknum
mæli til kasta annarra byggða á
Islandi, sem eðli málsins
samkvæmt mun haldast betur á
sérkennum sínum. - Og síðast
en ekki síst, okkur, sem hér
búum, ber ekki minni skylda en
öðrum landsmönnum að sjá til
þess, að íslensk náttúra gjaldi
ekki búsetu og ferðalaga frekar en
svo, að hún verði okkur ætíð sá
aflgjafi, sem hún er og hefur
verið allt frá landnámstíð.