Skipulagsmál höfuðborgarsvæðisins - 01.08.1987, Blaðsíða 31

SKiEraiagsmá l
31
Ingjaldur Hannibalsson,
forstjóri Álafoss:
FRAMKVÆMD
FERÐAMÁLASTEFNU
FYRIR
H ÖFUÐBORGARSVÆÐIÐ
í þessari grein ætla ég að leitast
við að benda á þær kerfisbundnu
aðferðir, sem víða eru notaðar við
framkvæmd stefnumörkunar á
sviði ferðamála. Hægt er að líkja
framkvæmd ferðamálastefnu við
framkvæmd framleiðslu- og
markaðsstefnu fyrirtækis. Með
þessari grein fylgja tvær töflur.
Annars vegar er tafla, þar sem
er að finna helstu ákvarðanir á
líftíma kerfis og hins vegar yfirlit
yfir helstu þrep vöruhönnunar og
vöruþróunar. Ég tek mið af
þeim hugsunarhætti, sem þama
kemur fram, en reyni auðvitað að
heimfæra þetta upp á framkvæmd
ferðamálastefnu fyrir höfuð-
borgarsvæðið.
Fyrsta spumingin, sem nauðsyn-
legt er að fá svör við, er, hver em
markmiðin? Af þeirri umræðu,
sem átt hefur sér stað í
fjölmiðlum um markmið ferða-
iðnaðarins á Islandi undanfama
mánuði, hef ég dregið þá
ályktun, að aðalmarkmiðið sé, að
fjölga erlendum ferðamönnum á
Islandi. Var þetta kannski ennþá
greinilegra eftir leiðtogafundinn á
s.l. ári. Með honum töldu
Islendingar sig hafa fengið svo
mikla auglysingu erlendis, að
aðalvandamálið væri að velja þá
úr, sem fengju að koma til
landsins. Þessi umræða um
fjölgun ferðamanna, á margt skylt
við aldagamlan veiðimanna hugs-
unarhátt íslendinga. Við viljum
veiða sem mest, en kannski án
þess að hugsa um það hvað er
hagkvæmast hverju sinni.
Hugsanlegt aðalmarkmið íslensks
ferðaiðnaðar gæti verið, að leitast
við að hámarka heildar afrakstur,
en þó háð því að tekið sé tillit til
íslenskra aðstæðna. Við hrósum
okkur af fjölgun ferðamanna, en
það er auðvelt að auka söluna
með því að gefa vöruna. Útsölur
eru þó auðvitað réttlætanlegar
utan aðalsölutímabila. Við sem
störfum í ullariðnaðinum erum þó
ekki mjög óánægð með þá
þróun, sem verið hefur. Erlend-
um ferðamönnum hefur fjölgað
yfir vetrartímann og hafa sumir
þeirra komið í svokölluðum
verslunarferðum. Hér er oft um
að ræða helgaferðir, sem kosta
ca. 300 dollara með flugi og
gistingu. Ekki er óalgengt, að
þátttakendur í þessum ferðum
kaupi af íslenskum ullarfram-
leiðendum einn til tvo jakka og
tvær til þxjár peysur.
Miðað við útsöluverð á þessum
vörum út úr búð í Bandaríkjunum
og Vestur-Evrópu hefur viðkom-
andi sparað sér upphæð, sem
samsvarar kostnaði við helgarferð
til Islands. I gær heyrði ég sögu
af tveimur velstæðum banda-
rískum konum, sem komu í viku
"lúxus"-snjósleðaferð til íslands.
Ferðin kostaði 900 dollara með
öllu, frá Bandaríkjunum. Á
einum laugardagsmorgni eyddu
þær hvor um sig 1000 dollurum í
allskonar minjagripi, þ.á.m.
ullarvörur og spöruðu sér þannig
upphæð, sem var nálægt því sem
lúxus-ferðin kostaði.
Eg hef á tilfinningunni, að í
báðum þessum tilvikum hafi
verðlagið á öllu því, sem tengdist
Islandsferðinni verið lágt. Eins
og allir vita eru nú erfiðir tímar í
íslenskum ullariðnaði og hef ég
stungið upp á því, hvort ekki
mætti hækka verðlagið á ullar-
vörum, sem seldar eru til útlend-
inga, um 50%. Þó svo það yrði
gert, yrði varan 30% ódýrari en á
erlendum mörkuðum og ég efast
um, að salan mundi minnka
mikið. Flestir sem ég hef talað
við telja þetta skynsamlegt, en
mjög vafasamt, að þeir sem hlut
eiga að máli gætu sameinast um
slflct.
Þegar markmiðin eru ljós geta
menn farið að velta fyrir sér
hvaða vöru eða þjónustu á að
bjóða upp á og fyrir hverja.
Flestir telja, að það sem
ferðamenn sækja helst hingað til
lands, sé land sérstæðrar náttúru
og ómengaðs umhverfis. Ef svo