Iðjuþjálfinn - 2022, Qupperneq 16

1. tölublað 202216
nefna hefti um öldrun, um helftarlömun og um gigt. Tímaritið
fékk svo nýjan titil árið 1993 þegar „Iðjuþjálfinn“ kom út í
fyrsta sinn.
Íslenskum iðjuþjálfum fjölgaði hægt og ör umskipti félagsfólks
erlendis frá gerði starfsemi félagsins að sumu leyti erfiðari
en ella. Í mars 1978 voru 15 iðjuþjálfar búsettir á Íslandi,
en aðeins 11 þeirra voru í starfi. Tveir íslenskir iðjuþjálfar
voru þá búsettir erlendis og íslenskir nemar voru 10 talsins,
níu á Norðurlöndunum og einn í Englandi. Samkvæmt
aðalfundargerð 1979 voru haldnir sjö félagsfundir, sex
fræðslufundir og ellefu stjórnarfundir auk ótal nefndarfunda
það ár (sjá töflu 4 um nefndir). Efling samstöðu og félagsanda
var ekki heldur látin sitja á hakanum og áhersla lögð á að hrista
fólk saman og hlúa að fagfólki erlendis frá. Því voru einnig ýmsir
félagslegir atburðir á dagskrá, s.s. árshátíðir að ógleymdri
fjölskyldu útilegu sumarið 1979 (Margrét Sigurðardóttir, 1979).
Þessi sterka samstaða varð einkenni stéttarinnar og hún skipti
sköpum þegar á reyndi við að efla faglega stöðu hennar.
Fagsjálf og fagleg ímynd
Allt frá upphafi iðjuþjálfunar á Íslandi var rík áhersla lögð á að
styrkja fagmennsku stéttarinnar og faglega ímynd hennar út
á við og um leið að mæta þörf iðjuþjálfa fyrir aukna þekkingu
og skilning á sérstöðu iðjuþjálfunar sem fags og fræðigreinar.
Mikil áhersla var lögð á endur- og símenntun félaga sem deildu
fúslega reynslu sinni, þekkingu og starfsaðferðum og efldu
þannig kunnáttu og færni hver annars. Þá sá félagið einnig um
að kaupa inn nýjustu fræðibækur um fagið auk þess sem fylgst
var grannt með námi erlendis og íslenskum nemendum þar.
Þegar líða tók á níunda tug aldarinnar fór að bera á óvissu
innan fagsins er laut að fræðilegum bakgrunni og hlutverki
iðjuþjálfa. Þá vildi brenna við að iðjuþjálfar ættu erfitt með að
útskýra fyrir öðrum hvað iðjuþjálfun stæði fyrir og hver væri
hugmyndafræðilegur grunnur hennar. Til að bregðast við
þessu bauð félagið upp á ýmis metnaðarfull námskeið þar sem
fengið var þekkt fræðafólk erlendis frá. Sem dæmi má nefna
námskeið um íhlutunarkenningar árið 1987, MOHO-námskeið
og námskeið um gæðatryggingu 1993, námskeið um faglega
rökleiðslu 1995, um iðjumiðaða nálgun 1997 og um AMPS
1998. Hope Knútsson, sem var formaður félagsins fyrstu tvo
áratugina, fékk oft fræðimenn til að stoppa á Íslandi á leið
sinni milli Ameríku og Evrópu og kynna það nýjasta í faginu
fyrir íslenskum iðjuþjálfum. Höfundar þessarar greinar gerðu
einnig tilraun til að bregðast við þessum vanda með skrifum
TAFLA 3.
Stofnendur Iðjuþjálfafélags Íslands.
NAFN NÁMSLAND/BORG HÓFU STÖRF
Á ÍSLANDI
Jóna Kristófersdóttir Danmörk, Kaupmannahöfn 1945
Kristín Tómasdóttir Danmörk, Kaupmannahöfn 1963
Hope Knútsson Bandaríkin, New York 1974
Sigríður Loftsdóttir Danmörk, Holstebro 1974
Anne Grethe Hansen Danmörk, Árósar 1974
Guðrún Pálmadóttir Danmörk, Árósar 1974
Hildegard Demleitner Þýskaland 1974
Margaret Demleitner Þýskaland 1974
Ingibjörg Ásgeirsdóttir Danmörk, Kaupmannahöfn 1975
Emelita O. Nocon Filippseyjar 1975
Heimild: Guðrún Pálmadóttir og Lilja Ingvarsson (2011)
TAFLA 4.
Nefndir á vegum IÞÍ stofnaðar á árunum 1976–1985.
NEFNDIR ÁRTAL
Stjórn 1976
Kynningarnefnd 1976
Hjálpartækja- og vörunefnd 1976
Launanefnd/kjaranefnd 1977
Trygginganefnd 1978
Nefnd um leiðarvísi um liðvernd 1978
Nefnd um leiðarvísi um starfstellingar og vinnutækni 1978
Nefnd um próf á vitrænni færni 1978
Bókasafnsnefnd 1978
Nefnd um iðjuþjálfun í heimahúsum 1979
Skólanefnd 1981
Ritnefnd 1982
Fræðslunefnd 1985
Úrklippunefnd fyrir 10 ára afmæli IÞÍ 1986