Iðjuþjálfinn - 2022, Qupperneq 48

Iðjuþjálfinn I Fagblað iðjuþjálfa48
Sigríður Ósk
Kamenova Þorbjarnardóttir
iðjuþjálfi
Til að gefa innsýn í líf mitt sem iðjuþjálfi þarf ég að byrja á að
segja frá síðastliðnum þremur árum. Ég hef búið í Montana í
Búlgaríu í 14 ár. Hér er akurinn fyrir iðjuþjálfun að miklu leyti
óplægður en ekki alltaf auðvelt að fá aðgang að þessum
akri, þó svo að margt hafi breyst síðustu ár. Eftir mikla leit að
vinnu sem iðjuþjálfi byrjaði ég að vinna sem fóstra á barna-
heimili fyrir börn með skerðingar. Skerðingarnar eru margs
konar, frá börnum með Downs-heilkenni yfir í börn með svo
miklar líkamlegar skerðingar að þau geta ekkert hreyft sig.
Margar af líkamlegu skerðingunum eru vegna þess að þau
ólust upp á barnaheimilum sem ekki eru leyfð lengur. Þar
bjuggu um 200 börn á einu heimili og voru aldrei tekin fram
úr. Aðstæður í Búlgaríu núna eru mjög góðar en viðhorfið er
enn frá steinöld. Það var erfitt að komast framhjá stöðlum
sem unnið var eftir og mér gekk erfiðlega að vinna með
börnunum þá átta mánuði sem ég var á barnaheimilinu.
Ég var lögð í einelti af sumu starfsfólki því ég var hvorki
sammála ofbeldi gagnvart börnum né svelti sem leið til að
refsa. Það var erfitt að horfa upp á aðstæðurnar en trúið
mér þegar ég segi að ég gerði allt sem í mínu valdi stóð
til að vera börnunum stuðningur og hjálp. Hendur mínar
voru hins vegar að miklu leyti bundnar þar sem börnunum
var refsað fyrir þá athygli sem ég veitti þeim. Ég hef haldið
áfram að heimsækja heimilið síðan ég hætti og þessi börn
munu alltaf eiga sérstakan stað í hjarta mínu.
Ég fékk hringingu frá sjálfum borgarstjóra Montana þar sem
hann bað mig um að starfa í forvörnum gegn fíkniefnum og
öðrum ávanabindandi efnum. Ég var upp með mér, orðin mjög
andlega niðurbrotin eftir vinnuna á barnaheimilinu og tók því
boði. Hér fékk ég tækifæri að fara inn í alla skóla í okkar héraði
og kynntist börnum og unglingum í ýmiss konar vandræðum.
Þar gafst tækifæri til að vera stuðningur fyrir þau sem höfðu
ekki stuðning heima fyrir og beina þeim á rétta braut í lífinu.
Ég vann með sjálfboðaliðum og fékk að kynnast skólastarfi
frá öðru sjónarhorni. Krakkarnir voru hreinskilnir og opnir
varðandi líf sitt svo ég fékk góða innsýn í hvernig það er að
vera barn og unglingur í Montana. Á þessum tíma hjálpaði
ég borginni að sækja um Evrópusamstarf í samvinnu við
Hringsjá á Íslandi um að stofna æskulýðsmiðstöð í Montana.
Þegar ég var búin að vinna í ár í forvörnum byrjaði samvinnan
við Hringsjá formlega og borgarstjórinn bauð mér að vera í
teyminu sem æskulýðsleiðtogi. Þetta hljómaði skemmtilega
og ég tók því sem enn öðru tækifæri. Borgarstjórinn kom með
í heimsókn til Íslands, fékk innsýn í annan og einstakan hugs-
unarhátt Hringsjár og sá ýmislegt sem er ábótavant hjá okkur
í Montana. Heimsóknin gekk vonum framar, samstarfið er enn í
fullum gangi og við hlökkum mikið til að halda því áfram.
Ég stoppaði hins vegar stutt á æskulýðsmiðstöðinni því fimm
dögum eftir að ég byrjaði þar boðaði borgarstjórinn mig enn
og aftur á fund og sagði mér að það hefði losnað pláss í stjórn-
sýslunni. Hann bað mig um að taka við starfi sem sérfræðingur
í fjárfestingarstefnu og félagssamtökum í Montana. Ég bjóst
alls ekki við þessu tilboði og var tvístígandi því mig langar
helst til að vinna á gólfinu, sérstaklega með börnum, og var
ekki viss hvort þetta væri eitthvað fyrir mig. Hann var þó alveg
sannfærður um að starfið myndi henta mér og að reynsla mín
myndi nýtast mér vel. Smátt og smátt sá ég að hann hafði rétt
fyrir sér. Ég var búin að kynnast nær öllum stofnunum Montana
og ég vissi hvað var gott og hvað vantaði. Ég gat komið með
hugmyndir að verkefnum sem borgin ætti að fjárfesta í, gat
sótt um námskeið fyrir starfsfólk skóla og annarra stofnana
eins og barnaheimilisins. Ég vinn mjög náið með varaborgar-
stjóra Montana og er hann yfir allri samfélagsþjónustu borgar-
innar. Þessi samvinna þýddi að hendur mínar voru ekki lengur
bundnar hvað varðaði ofbeldið og fleira á barnaheimilinu.
Með tímanum gat ég deilt með honum hver staðan er inn á
Starfið mitt:
Iðjuþjálfun í Búlgaríu