Muninn - 01.08.2008, Blaðsíða 30

Oft má glaðan öðling sjá
úti í náttúrunni
hafa báðar hendur á
hengiplöntu sinni.
Þessa vísu orti Hákon Aðalsteinsson
um kynþátt þann sem situr hér óæðri
í kvöld. Þá meina ég auðvitað ykkur, já
ég er svo sannarlega að tala um ykkur,
elskulegu strákar. Nú spyr ég, hversu oft
hefur maður ekki séð þessa strákstaula
með hendur ofan í buxunum til þess rétt
að tékka hvort að litli vinurinn sé ekki
alveg örugglega ennþá til staðar. Jú, svo
oft.
En það er kannski ekki skrítið að þið
séu hræddir um hann, því það má jú
segja að þessi litli vinur sé heilinn ykkar.
Og ekki viljið þið nú missa hann þó lítill
sé. Lofið mér að útskýra þetta aðeins.
Það vita sjálfsagt allir að kyn manna
ákvarðast af svokölluðum kynlitningum,
eða X og Y litningunum. Og þið sem
eruð enn klárari ættuð því að vita að
við stelpurnar höfum tvo X litninga en
strákarnir X og Y litning. Það er kannski
ekkert athugavert við það...og þó.
Það hefur nefnilega verið leitt í ljós
að Y litningurinn er aðeins gallaður X
litningur sem vantar á einn fót. Svo þið
eruð í rauninni ekkert meira en gallaðir
kvenmenn!
En menn hafa mikið velt því fyrir sér
hvar þessi týndi fótur af Y litningnum
lenti og eftir miklar rannsóknir og
annað stúss kom það loksins í ljós. Þessi
dularfulli týndi fótur hafði tekið sér
bólfestu utan á líkama ykkar drengjanna,
nefnilega rétt fyrir neðan mitti á milli
fótleggjanna.
Stundum er hann kallaður þriðji
fóturinn en ég hef virkilega enga trú á
að það sé réttnefni fyrir nokkurn ykkar...
nema þá kannski fyrir Lókinn sjálfan.
Rannsóknir leiddu það einnig í ljós að
á þessum hluta litningsins sem vantar
hjá ykkur strákunum, eru vitsmunir
karlmanna geymdir. Þetta veldur því að
þið strákarnir eruð ægilega duglegir í
því að láta typpið taka flestar ákvarðanir
fyrir ykkur.
Þá er loksins komin útskýring á því
hvers vegna þið eruð svona hrikalega
vitlausir. Eruð þið ekki sáttar, mínar kæru
kynsystur, að vita núna með vissu að við
erum göfugra kynið!?
Hér er einmitt gott dæmi um
hugusnarhátt með typpinu:
Þið eruð í Sjallanum, það eru 10
mínútur í lokun og þið sjáið heita gellu
sem þið hafið ekkert talað við um
kvöldið. Þið takið samt sem áður þá
heimskulegu ákvörðun að labba upp að
henni og hvísla í eyra hennar „nú eru 10
mín í lokun, viltu koma heim með mér
eða á ég að fara og finna eeinhverja
aðra?“. UUUU finndu aðra! Hvað
haldiði að þið séuð, prince charming?
Þið þyrftuð allavega að vera það ef þetta
ætti að virka!
En fyrst ég er komin í djammtal, þá er
hér aðeins meira:
Það er svo mikið bannað að hvísla
einhverjum óþverra í eyrað á stelpum á
djamminu, reyndar er það bara almennt
bannað. Þegar ég tala um óþverra er ég
einmitt að tala um fleygar setningar eins
og “you are my miracle”. Þær virka bara
ekki!
En jæja, þrátt fyrir þessar lélegu
viðreynslur og annað rugl, segjum þá
sem svo að þið náið á einhvern ótrúlegan
hátt að lokka heim með ykkur stelpu, plís
viljiði muna eitt: FARIÐI ÚR SOKKUNUM!
En kannski útskýrir þetta allt saman,
t.d. af hverju þið getið ekki sýnt neinar
tilfinningar og af hverju þið talið bara um
rassgatið á sjálfum ykkur! En svo það sé á
hreinu, þá er okkur alveg sama hvað þið
takið í bekk, hvernig United leikurinn fór
eða hvenær þið rúnkuðuð ykkur síðast!
Já í alvöru, við höfum „núll“ áhuga á vita
þetta!
En ef við höldum áfram með þessar
tilfinningar, þá er spurning hvort þið
yfirleitt hafið einhverjar. Allavega myndi
það útskýra margt, eins og t.d. af hverju
þið eruð svona hrikalega einfaldir og
sjáið ekkert annað en brjóst og rassa á
stelpum. Við höfum einmitt líka andlit og
persónuleika!
En það virðist vera algengur
misskilningur hjá ykkur að það sé betra
að horfa á brjóstin hreyfast í staðinn fyrir
varirnar þegar við tölum við ykkur. Ég
bara get ekki skilið hvaðan það kemur.
En ég meina, það geta ekki allir verið
fullkomnir. Þið getið ekkert gert að
því að guð skapaði ykkur sem drög af
hinni fullkomnu manneskju, en það eru
auðvitað við konurnar.
En hvað sem öllu þessu líður þá
elska ég ykkur alla saman og vildi svo
sannarlega ekki vera án ykkar! Skál fyrir
veikara kyninu!
Þóra Björg Stefánsdóttir
Minni karla Minni kvenna
Ég elska kvenmenn
Þetta gæti komið sumum á óvart, þar
sem fyrirrennarar mínir hafa haldið hér
ræðu um það hversu ömurlegar konur
eru, þær kunna ekki að keyra, kunna ekki
að fara einar á klósettið og svo framvegis.
Ja, ég veit ekki með ykkur, en mér finnst
það að halda heillanga ræðu um hvað
maður gjörsamlega hatar hitt kynið vera
frekar samkynhneigt.
En sannleikurinn er sá að ég er
rammgagnkynhneigður rétt eins og allir
karlmenn. Allir alvöru karlmenn. Þegar
ég er langt niðri, og mér finnst eins og
heimurinn hafi sameinast gegn mér, er
fátt sem getur lyft skapi mínu upp eins og
að hjúfra mig upp að hlýjum, þrýstnum
barmi kvenmanns. Ég er vís til að vaða
eld og kaldan sjó til þess að mæta við
dyrnar, sviðinn og frosinn með bauga
undir augunum og þrjár rauðar rósir í
hendi til að þóknast kvenmanni sem
ég hef mætur á. Þegar mér gengur illa í
kvennamálum verð ég þunglyndur, veikur
og árásargjarn. Ég fæ fráhvarfseinkenni.
Lífshamingja mín stjórnast af framboði og
þóknun kvenmanna. Þetta er vandamál.
Vandamál sem allir karlmenn þjást af,
en samt er aldrei talað um það. Þetta
svipar mjög til annars, mun umtalaðra,
vandamáls. Eiturlyfjafíknar.
Kvenmenn eru kókaín. Það stuðlar
meira að segja, og þetta kemur allt heim
og saman! Fráhvarfseinkennin, geðveikin
og fórnirnar sem maður færir fyrir örlítinn
skammt, einn koss, eitt milligramm.
Strákar, það er kominn tími til þess að við
horfumst í augu við eina galla karlkynsins,
en það er tussufíknin sem hrjáir okkur
alla. Ég skal taka fyrsta skrefið:
Hæ, ég heiti Valur Sigurðarson og ég er
kvenfíkill.
En það þýðir ekki að ég hafi sætt mig
við það. Ég gerði eina síðustu tilraun í dag
til þess að kasta af mér fjötrunum sem
kvenskepnurnar hafa hlekkjað okkur með
frá örófi alda, svo ég gæti komið hingað
með sigurbros á vör og sagt ykkur að
tími okkar væri kominn. En allt kom fyrir
ekki. Fjörutíu vaxkerti, The Notebook á
fimmtíu tomma flatskjá, tveggja fermetra
plakat af Brad Pitt og túba af sleipiefni frá
Fjölbrautaskóla Suðurlands, en samt gat
ég ekki hugsað um annað en að afklæða
Rachel McAdams með augunum.
Þetta er sýki! Sýki sem ég hef þurft að
kljást við allt frá því að ég varð meðvitaður
um eigið kyn. Sýki sem heftir mig í daglegu
lífi. Á hverjum einasta degi bölva ég Guði
fyrir að hafa gert mig gagnkynhneigðan.
Ég meina það! Lítum á málin. Við
höfum konuna, veikbyggða og í rauninni
sérhannaða fyrir ekkert annað en að
skyrpa út úr sér barnhelvíti á ársfresti.
Þær lifa eins og sníkjudýr á mönnum
sínum og kæra sig um ekkert annað en að
skreyta sig eins og jólatré, mála sig eins
og látbragðsleikarar og kaupa svo eins
dýrar töskur og þær geta til að troða öllu
þessu dóti í á milli þess að þær nota það.
Ekkert gleður kvenmann jafn mikið og að
spandera peningum óheppins maka síns
í rándýrar merkjavörur framleiddar af
asískum barnaþrælum.
Á hinn bóginn höfum við karlmanninn.
Hávaxinn og stæltur, er hann svo vel
hannaður til þess að lifa af að hann tók
það að sér að verja konuna sína líka,
ákvörðun sem hann sá síðan innilega eftir
til æviloka. Karlmaðurinn hefur áhuga
á að auðga heiminn og sjálfan sig með
vinnu sinni, og er svo örlátur að leyfa
konunni að halda sér heima í góðum fíling
með börnunum á meðan hann fer út til að
strita fyrir fæði og skjóli.
Núna hugsið þið kannski með
fyrirlitningu að ég sé síðan á fimmta
áratugnum, og konur séu nú ekki lengur
allar heimavinnandi húsmæður, en halló,
það vita nú allir að jafnréttið er óheppileg
og tímabundin bylgja sem er að ganga yfir
vestrænt nútímasamfélag, svona eins og
Myspace og nasisminn hér í denn. Það er
staðreynd að konum líður langbest þegar
þær fá nákvæmlega jafn mikla virðingu
og réttindi og þær eiga skilið, sem er
afskaplega lítið. Af hverju haldið þið að
fæðingarþunglyndi hafi ekki þekkst áður
en femínisminn varð til?
Núna er væntanlega einhverjum
kvenskörungum farið að verða heitt í
hamsi og hugsa með sér í háði að fyrst
að ég búi yfir þvílíkri kvenfyrirlitningu, af
hverju gerist ég ekki bara hommi?
Ég gæti komið með hnyttið tilsvar.
Ég gæti sagt að mamma þín sé hommi
og sé ólétt eftir Magga Villa. Ég gæti
sagt að aðeins kerlingar séu hommar.
En hinn grátlegi sannleikur er sá að
ó, Guð, ef ég aðeins gæti, gæfi ég allt
til að vera snarsamkynhneigður. Við
ættum allir að vera snarsamkynhneigðir.
Þessi Akkillesarhæll karlkynsins,
gagnkynhneigðin, hefur fylgt okkur nógu
lengi, það er kominn tími til þess að kasta
honum af okkur. Einhvern veginn hafa
konurnar áttað sig á þessu fyrir löngu
en kvenfólkið er nú þegar upp til hópa
örgustu trukkalessur.