Muninn - 01.08.2008, Blaðsíða 44

44
Vindbarin, hrjóstrug og grýtt eyja í hafinu. Ákafir ferðalangar stara
drukknir svefni eða veigum út um flugvélarglugga á ferköntuð
hús í röðum. “Þarna er hótelið okkar” hrópar einn farþeganna.
“Hvernig veit hún þetta?” hugsa ég. Ferðalangurinn tekur með
sér heimabyggðina hvert sem hann fer. Ferðalangurinn er ómálga,
skilur ekkert, veit ekkert, fylgir boðum og bönnum, bíður eftir því
að eitthvað gerist. Eins og samlandi þeirra Rhodos-eyinga, hann
Sókrates, þá höfum við líka tvo möguleika. Hann varð að velja
á milli þess að hlýða lögum og rétti eða deyja ella. Við verðum
að velja á milli þess að vera heimskir ferðamenn, bíða í röð,
elta barnaleg skilti, spyrja til vegar, dansa þjóðdansa, lesa bresk
blöð, drekka kaffi í morgunmat, eða vera Íslendingar í útlöndum,
tala íslensku, kenna þjóninum að segja “úldinn matur”, drekka
bjór í morgunmat, kaupa ouzo í kjörbúðinni til að hafa með á
hótelbarinn, brenna í sólinni, taka leigubíl, kaupa mikið, sofa fram
á kvöld. Nóttin er lifandi, tístir á mann, er hávaðasöm heima á
hóteli þangað til sænski ferðamaðurinn hefur komið agalausum
Íslendingum í skilning um að “nu holder de kjeften!” er ekki
brandari eða tilboð um að vilja vera með, þiggja veitingar eða taka
í spil, heldur örvæntingarfullt ákall um að rjúfa mörg hundruð
ára menningarlega einangrun og taka upp þó ekki væri nema
brot af hirðsiðum fornaldar, sem bárust á miðöldum norður eftir
Evrópu frá hámenningarríkjum Miðjarðarhafsins og Svíar gerðu
að sínum á Nýöld en Íslendingar virðast aldrei hafa skilið og óvíst
hvort þeir hafi nokkru sinni lært frekar en svo margt annað sem
þessi þokuþjóð hefur farið á mis við, til dæmis að fara að sofa
á skikkanlegum tíma. Þegar hótelreglurnar segja að það eigi að
vera hljótt eftir klukkan 11, hvers vegna eru Íslendingarnir þá með
hávaða eftir þann tíma? Skáldið barðist í kafaldsbylnum á nesinu
undir fránum augum næturflugunnar, þúsund ljóstýrur stungust í
óvarið andlitið með næðingnum. Hér er nóttin hlý og litskrúðug,
það er erfitt að rata, auðvelt að þvælast á milli staða, fjöldi
fólks út um allt, fólk að blóta guði skemmtunar og ærsla. Mætti
gleðskapurinn ekki að ósekju vera lágstemmdari, þurfa að vera
þessi læti, þarf að hafa hátt, þarf að drekka sterkt vín, þarf að stilla
tónlistina svona hátt, á ekki að vera hægt að rata um á diskóteki,
er lyfta upp á næstu hæð, hvar er farið út, á ekki að vera hægt
að tala saman? Við förum þá bara eitthvað annað – gamla liðið.
Margir drekka ekki áfengi af neinu tagi og ætla ekki að gera það,
enda stóð í flugvélarbæklingnum að enginn kæmi til eyjar þessarar
út af matnum eða víninu. Er þetta ekki ágætur matur? Lambakjöt,
geitaostur, rauðar baunir, tómatar, ólívur, franskar kartöflur, pizzur,
marsipankökur fyrir hádegi, eggjabaka, eggjahræra, smápylsur,
beikonhaugur, tómatsósukerald. “Sama og í gær takk.”
Það er kominn morgun. Út að hlaupa með hinum í
morgunsvalanum, það á eftir að verða heitara seinna í dag.
Lokahlaupið verður upp á fjallið þarna inni í landinu. Nú er það
ströndin, steinaströndin með sólbekkjunum, jöfnum og góðum
öldum hérna Eyjahafsmeginn, gaman að synda í þeim en skyldi
vera hætta á að seglbrettafólkið sneiði af eyrað ef það brunar
of nálægt? Best að skrá sig í köfunina, láta loka sig inni í búningi
á hafsbotni, svamla innan um fiska og vera ekkert að hugsa um
hvort maður geti villst yfir til Tyrklands og týnst, þeir hljóta að
passa upp á þetta mennirnir. Tyrkneskt bað, heit marmaraplata,
ungir nuddarar, sápulöður, rassaskellir, afslöppun, prúttmarkaður,
hiti, seglskútur – Tyrkland. “Þangað hef ég aldrei farið” svaraði
veitingamaðurinn “og pabbi gamli dræpi mig ef ég gerði það”
bætti hann við. Þarf nú að láta svona? - það voru Grikkir með
okkur í tyrkneska baðinu.
Tíminn komst á flug, eins og Ikarus forðum, flaug of
nálægt sólinni og við féllum til jarðar. Peningarnir búnir, best
að drífa sig heim á leið. Tilhlökkun út um allt í flugstöðinni, það
verður gaman að koma heim og byrja í skólanum, komast heim á
eyjuna okkar, heim til Íslands, vindbarið, hrjóstrugt og grýtt.
Þorlákur Axel Jónsson
hin sólríka eyja vindanna
Rhodos
verðlaunaafhending
Kroppur stelpur
Sorry strákar, Freyja er á
föstu.
Freyja Rúnarsdóttir Þorsteinn H. Guðmundsson
Kroppur strákur
Hey, stelpur!
Þorsteinn er á lausu.
Óskar Helgi Adamsson – Kom mest á óvart í ferðinni og
kk hössler ferðarinnar.
Pikköp línan hans Óskar út á Rhodos „you are my miracle“
Óskar kom mest á óvart af því að hann hafði aldrei dottið í það fyrr
en á Rhodos og nú getur hann ekki hætt!
Bjarni Jónasson – Dólgur ferðarinnar
Bjarni afrekaði það að míga á bak við stigann í herbergi
94 og hrækja þar upp á alla veggi.
Siguróli Magni Sigurðsson – Stilltastur
Óli labbaði í kringum sundlaugina á g-strengnum einum fata. Hann
gerði allt til þess að fá verðlaunin dólgur ferðarinnar en það mistókst
hræðilega.
Steinbjörn Jónsson – Bytta ferðarinnar
Steinbjörn afrekaði það að vera ekki eina klukkustund edrú út á Rhodos.
Einnig er eftirminnilegt þegar hann steig trylltan dans við sjálfan Jack Daniels á
sundlaugarbarborðinu.
Helga Birgisdóttir
Kvk hössler ferðarinnar
Myndir segja meira en 1000 orð.
TÓGA