Muninn - 01.08.2008, Blaðsíða 39

Fimmtudagurinn
Ferðin hófst með miklum erfiðleikum
og lengi var rúntað um bæinn að sækja
drasl sem hafði gleymst. Ég keyrði fyrsta
spölinn og fékk mér svo einn Svala. Stoppað
var í nýja Staðarskála sem lítur út eins og
geimskipið úr Independence Day (busar
ath! Vinsæl mynd frá 10. áratugnum)
hafi kúkað á Hrútafjörðinn. Við hlóðum
rafhlöðurnar með pylsu og kók, allir nema
Hlynur Örn sem borðar ekki kjöt (á bak við
það er reyndar önnur og skemmtileg saga
sem þið ættuð endilega að spyrja hann að
við tækifæri). Hann fékk sér bara Doritos og
fannst við vera einhverskonar “Jerks“.
Þegar komið var á höfuðborgarsvæðið
voru menn orðnir misskrýtnir eftir mismikla
Svala- og Frissa fríska-drykkju á leiðinni
og stefnan var tekin beint á KFC þar sem
hópurinn ætlaði að bomba í sig steiktum
kjúklingi, nema Hlynur sem ætlaði bara að
fá salat. Ekki vildi betur til en svo að salatið
hans var stútfullt af kjúklingi og þegar
hann sagðist bara hafa beðið um venjulegt
salat fékk hann svörin: „þetta er KFC, það
er kjúklingur í öllu“. Hlynur fékk þennan
misskilning ekki leiðréttan þrátt fyrir grát og
gnístran tanna en Svaladrykkjumenn urðu
ekki par sáttir við framkomu starfsfólks KFC
og ákváðu að svara í sömu mynt og neituðu
að ganga frá eftir sig. Einn ónefndur
ritstjóri Munins ákvað að ræna búlluna
á leið sinni út og tók með úr pleisinu öll
tómatssósubréfin. Eftir að menn höfðu
jafnað sig var mér skutlað í Vesturbæinn
þar sem ég náði í miðann minn. Restin af
genginu hélt þá niður að sjó til þess að ná í
miða þeirra Sveins og Hlyns. Gekk þetta allt
snurðulaust fyrir sig. En það sem átti eftir
að henda þessar hugrökku sálir gat engan
órað fyrir, því næst lá leiðin inn í handakrika
Reykjavíkur eða Garðabæinn. Eftir að hafa
rúntað þar í dágóðan tíma fundu þeir húsið
þar sem miðinn hans Steinbjarnar var. Þá
var ekkert annað í stöðunni en að bomba
í bæinn.
Á meðan skytturnar þrjár krúsuðu um
Garðabæ í leit sinni að tónleikamiðanum
hans Steinbjarnar var ég farinn að skvera
mig niður í bæ og komst heilu og höldnu
þangað þar sem ég, ólíkt þjáningarbræðrum
mínum, náði takmarki kvöldsins - að sjá
Rottweilerhundana urra og gelta í tæpan
klukkutíma (gott á ykkur). Eftir að hafa
bombað í rass og breytt Reykjavík í Belfast
kíkti ég á pönksveitina Ælu sem spilaði á
Hressó og þótti það mikið fjör, aldrei þó
jafnmikið en þegar söngvari og gítarleikari
sveitarinnar, Halli Valli, tók sig til og gekk út
spilandi á gítarinn með hjálp þráðlausrar
tækni en kom að lokum aftur inn og fór að
rokka. Eftir það hitti ég ferðafélaga mína og
við gerðum misheppnaða tilraun til þess
að komast inn á FM Belfast en enduðum á
Nasa á tónleikum með bresku sveitinni The
Young Knives sem komu mér skemmtilega
á óvart með fínum tónleikum. Að því loknu
röltum við svo upp á hótelherbergi hjá
strákunum, sem var í nokkurra mínútna
göngufjarlægð frá miðbænum, og ákvað ég
að gista þar vegna þess að ég nennti ekki að
fara fótgangandi heim á leið.
Föstudagurinn
Morguninn eftir vaknaði ég á gólfinu
á hótelherbergi strákanna, vafinn í
rúmteppinu sem ég tók traustataki kvöldið
áður. Gólfið var kalt, mér var kalt og kom
það varla til með að skána, því þegar hinir
strákarnir vöknuðu var það fyrsta sem
þeir gerðu var að skella Gossip Girl þætti í
tækið. Eftir að hafa horft á snögga yfirferð
yfir það sem gerðist í fyrstu seríu gafst ég
upp, eins og vinur minn orðaði það “I want
some real rock, not some stupid rock”. Með
þessi orð í huga stóð ég upp og hélt mjög
svo sannfærandi ræðu um að við ættum
að fara út, en allt kom fyrir ekki, enginn
nennti með mér á snilldina sem er “Rokk og
Beikon”. Þar sá ég hljómsveitirnar Johnny
and the Rest og Agent Fresco og fékk góðan
morgunverð. Þegar þessari rimmu var
lokið skellti ég mér í eitt gott strævintýri
(strætó+ævintýri), fann upprunaleg híbýli
mín og lagði mig.
Kvöldið hófst svo á Hressó þar sem ég
fékk mér einn Svala á meðan ég hlustaði á
tvíeykið Dlx Atx sem samanstendur einungis
af bassaleikara og trommara. Þeim félögum
tókst að skapa gullfallegan hljóðvegg og
gerði bassaleikarinn í raun og veru allt við
bassann nema að brjóta hann. Hljómsveit á
ferðinni sem vert er að fylgjast með.
Síðan lá leiðin á Bloodgroup þar sem
ég hitti ferðafélaga mína sem höfðu verið
að fylgjast með BB & Blake á Tunglinu en
ég skemmti mér konunglega á meðan
Bloodgroup keyrði upp stuðið. Ætlunin var
svo að sjá sænsku rafsveitina Familjen, en
þegar dyraverðir Tunglsins héldu áfram
að hleypa fólki inn í pakkaðan staðinn fór
gamanið að kárna og varð hitinn mér um
megn. Ég samdi í flýti nýja áætlun: Fá mér
Svala og finna aðra tónleika. Eftir að hafa
lesið vitlaust á tónleikabæklinginn missti ég
af nokkrum áhugaverðum tónleikum og að
lokum ráfaði ég inn á ömurðarviðbjóðsóg
eðshljómsveitina sem kallar sig Seabear. Á
meðan eyrunum á mér var nauðgað reyndi
ég í örvæntingu minni að finna sæti en
ekkert fannst, ég rak þá augun í ruslafötu
sem ætluð var undir dósir og lagði til
atlögu, ég gekk að henni, spurði mennina
tvo sem stóðu hjá henni hvort þeir væru
starfsmenn og þegar þeir svöruðu neitandi
sneri ég fötunni við og settist á hana. Til
að gera langa sögu stutta gaf ruslafatan
sig og ég datt á rassinn og lá í dósahrúgu
og blóði eigin sjálfsvirðingar á miðju gólfi
Listasafns Reykjavíkur. Þegar félagi minn
kom af klósettinu stóðum við í smástund og
fylgdumst með Seabear, en í sömu andrá
tók ég eftir unglingsstúlku af erlendum
uppruna sem gekk þarna um með bjórdós á
höfðinu, geiflandi sig framan í tónleikagesti,
fullkomlega asnaleg. Þegar hún gekk að mér
og dansaði þarna með dósina á höfðinu
eins og einhver fáviti brá ég á það þjóðráð
að slá dósina rembingsfast af höfðinu
á henni og flaug dósin eitthvað inn í sal.
Þá brást stelpan við eins og ég hefði sagt
gyðingabrandara í Auschwitz-reunioni og
öskraði á mig á einhverju hrognamáli, reif í
heyrnartólið sem ég var með í öðru eyranu
og sleit það af. Ég var ekki par sáttur en
sem betur fer voru þetta heyrnartól keypt
í Euroshopper á 200 krónur svo ég brosti
bara út í annað og hélt út í nóttina.
Nóttin var ung og einnig drengirnir
í Agent Fresco sem ég fór að sjá þar á
eftir á skemmtistaðnum Hressó. Þessir
drengir kunna svo sannarlega að fara með
hljóðfærin sín og efast ég ekki um að þeir
eigi eftir að ná langt í framtíðinni. Leiðin
lá svo á íslensku stuðhljómsveitina Motion
Boys sem gáfu tóninn fyrir það sem koma
skyldi seinna en næsta hljómsveit á svið
var Últra mega teknóbandið Stefán sem
gjörsamlega ærði tónleikagesti með
hömlulausri og oft á tíðum sódómískri
sviðsframkomu sinni. Í tilefni af því að
vera orðnir lögráða einstaklingar (þrátt
fyrir það að vera ekki komnir með aldur
til áfengiskaupa) ákvað ónefndur ritstjóri
Munins að bjóða mér upp á áfengan
drykk. Það átti eftir að hafa geigvænlegar
afleiðingar og ég óska þess núna þegar ég
lít aftur á þetta kvöld að ég hafi hlustað á
hann Stefán Þór og forðast áfengisneyslu,
en þannig var mál með vexti að drykkurinn
sem varð fyrir valinu var Hvítur Rússi sem
var blandaður vodka, einhverju sem líktist
Kaluah og sprauturjóma. Þetta var versti
Hvíti Rússi sem boðið hefur verið uppá á
íslenskum bar. Eina bjarta hliðin á þessari
barferð var sá að hin útúrdrukkna erlenda
vinkona mín frá því í Listasafni Reykjavíkur
skaut aftur upp kollinum og spurði félaga
mína hvar klósettið væri. Þeir náðu að
benda henni á útlensku á karlaklósettið,
þangað fór hún en kom út stuttu seinna
skömmustuleg með skottið á milli lappana.
Eftir svaðilfarir föstudagsins var haldið
heim þar sem ég sofnaði aftur á gólfinu
á hótelherbergi strákanna umvafinn
rúmteppi.
Laugardagurinn
Daginn eftir var hvílst og skoðað í
höfuðborginni. Kvöldið hófst svo á einni af
betri rokksveitum Íslands, Jan Mayen, sem
hóf leik í Listasafni Reykjavíkur og sannaði
fyrir áhorfendum að Nick Cave er alvöru
moðerfokker. Að fylgja þeim eftir var
ekki lítið verk en félagarnir í Dikta leystu
það ágætlega af hendi og stórhækkuðu í
áliti hjá mér eftir þessa tónleika. Þegar
þeim tónleikum lauk fórum við Sveinn
upp á hótelherbergi í leit að vistum en
þegar við komum til baka að Listasafni
Reykjavíkur var röðin þar fyrir utan orðin
nokkur hundruð metra löng, greinilega
spenna í fólki fyrir brasilísku rafsveitinni
C.S.S. Eftir vangaveltur og stutt spjall
við bekkjarsystur okkar sem voru þarna
aftarlega í röðinni, sáum við fram á það
að ná ekki CSS með þessu áframhaldi, því
var sú siðlausa ákvörðun að fara framfyrir
í röðinni tekin og ekki var ráðist á garðinn
þar sem hann var lægstur heldur fórum við
gott sem fremst í röðina. Ekki var laust við
að það hleypti pirringi í fólk, alla nema einn
en sá var sonur Luka Kostic þjálfara U-21
landsliðs Íslands í knattspyrnu. Þrátt fyrir
allt komumst við inn í listasafnið og sáum
CSS sem voru með hressa og skemmtilega
sviðsframkomu og ekki var tónlistin síðri.
Showinu í Listasafninu lauk svo á New
York sveitinni Vampire Weekend sem ollu
mér miklum vonbrigðum með slökum
tónleikum og ætla ég ekki að eyða fleiri
orðum í þá.
Franska raftónlistarpían Yelle var ofarlega
á óskalistanum fyrir ferðina en sökum þess
að hún var hýst á Tunglinu sem var alltof
lítill staður fylltist hann alltaf snemma á
kvöldin. Á ótrúlegan hátt tókst mér þó að
lauma mér framhjá dyraverði sem stóð
við hurð sem átti einungis að þjóna þeim
tilgangi að hleypa fólki út af staðnum en
alls ekki inn og á því átti Sveinn eftir að fá
að kenna þegar hann reyndi að komast inn
á eftir mér en dyravörðurinn reif hann út
á hnakkadrambinu. Þarna var hver maður
fyrir sjálfan sig þannig að ég gerði það
eina rétta í stöðunni og skildi Svein eftir.
Það sem ég fann inn á Tunglinu var Yelle,
Steinbjörn og stuðið var svo stanslaust að
Páli Óskari hefði verið um og ó. Eftir að
hafa lokið einni mestu djammrimmu sem
ég hef lent í þarna með Steinbirni (og já ég
tek Rhodos með) héldum við af stað að sjá
krúttin í FM Belfast.
Áður en við komumst á FM Belfast
heyrðum við sögu af einum ferðafélaga
okkar sem var einmitt á leiðinni á Nasa
að sjá FM Belfast en rak í rogastans
þegar hann heyrði tónlistina sem barst
frá Thorvaldsen og skellti sér þar inn og
eignaði sér dansgólfið með nokkrum
eldri konum í dágóða stund, eða þangað
til að ein konan sem var vitlausu megin
við fertugt reif í hann, dró hann með sér
inn á kvennaklósettið og spurði hvort að
hann vildi ekki koma með henni heim.
Drengurinn brást hinn versti við og hváði
konuna “Hvað heldur þú eiginlega að ég sé
gamall?” og lét það vera sitt síðasta verk
inn á Thorvaldsen og gekk út.
Eftir að hafa heyrt af þessari
svaðilför gekk ég inn á Nasa og sá þar FM
Belfast spila og vöktu þeir mikla kátínu á
meðal tónleikagesta. Vinir þeirra í Retro
Stefson voru með þeim á sviðinu og
stemmingin var mögnuð. Það var mjög
viðeigandi að enda þessa tónleikaferð
okkar á Iceland Airwaves á þessari
stórgóðu stemmingshljómsveit. Að henni
lokinni lét ég mig hafa það að ganga í
Vesturbæinn í skítakulda en það var alveg
þess virði þegar ég lagðist á heitu dýnuna
sem beið mín þar.
Höfundur: Vigfús Rúnarsson.