Heima er bezt - 01.03.2006, Side 15

Alftin komin til að athuga gestina.
norðan við húsið. En svo komu þeir hlaupandi hinu megin
við húsið með myndavélamar í höndunum og álftina á hælum
sér og í bílinn og óku af stað en álftin réðst á bílinn að aftan
eins og hún var farin að gera við aðkomu bíla. Taldi Olafur
að erindið hefði þá borið árangur.
Seinna sumarið sem hún var hjá okkur hefur líklega verið
komin útþrá í hana. Hún var farin að fara lengra að heiman,
en alltaf sáum við til hennar daglega. Stundum var hún í
vegskurði með afleggjaranum hér frá húsinu að aðalveginum,
sem er nær 2 km. frá húsinu að aðalveginum. Hún fór oft
nálægt miðja vegu að aðalveginum, enda náði skurðurinn
ekki alla leið. En svo kom sonur minn inn einn daginn með
hraða að ná í kíkirinn, hann sagði að það væri líkast því að
umferðaróhapp hefði orðið á aðalveginum, þar væru stansaðir
5-6 bílar sitt úr hverri áttinni. Þá var álftin komin á veginn
og óð á móti hverjum bíl sem ætlaði áfram. Fólk úr bílunum
var eitthvað að fara út og mynda hana og einhverjir ætluðu
að reka hana af veginunr, en þar var bæði sótt og varist því
enginn vildi slasa álftina. Hún var sótt í flýti héðan. Eftir það
fór hún ekki þangað enda átti hún ekki langt líf framundan,
en það datt okkur ekki í hug. Við þurftum að losa okkur við
hana vegna árásargirni við gesti og hún færi að flækjast að
heiman. Þá var hún var búin að vera í tvö ár hjá okkur. Hún
mundi ekki geta lifað vetrarveðráttu með villtum svönum,
ef að hún var sett út að vetrinum þá hætti hún að hreyfa sig
vegna kulda á fótunum og lagðist á þá.
Þegar ég sá álftimar fljúga hér yftr á vorin kvakandi suður
heiðardrögin til að athuga um sumarstöðvamar við heiðavötnin,
þá fann ég sárt til þess að hún var ekki með þeim, en það var
orðin óskhyggja sem að aldrei mundi rætast. Mér datt í hug
að fá að koma henni á tjörn í þéttbýli en það mundi sennilega
hafa sorglegar afleiðingar fyrir hana, eða börn sem treystu
henni. Álftir geta gefið þung högg með vænghnúanum.
Ég óskaði þess heitt að þessi vera álftarinnar okkar endaði á
sem bestan hátt, hún þoldi ekki vetrarkuldann eða þá harðsækni
sem þurfti í snjó og kulda að ná sér í fæði, svo miklu geta
lífsvenjur breytt, en hún varð að hverfa vegna aðkomufólks, og
svo mundi hún fara burtu að svala sinni útþrá með félagsskap
annarra álfta og deyja í vetrarkuldanum.
Svo var það eitthvað hálfum mánuði síðar að við höfðum
ekki séð hana í tvo daga.
Höfundur, álftin og hundurinn í göngutúr
Ólafur með álftina og hundinn sem sýnir að hann geti
varið sig.
%
Alftin athugar kringumstœður
Hún var farinn að fljúga stuttan spöl í einu, vængimir
höfðu ekki verið klipptir síðan hún felldi fjaðrirnar, en svo
fannst hún dauð í ánni. Engin merki voru á henni eftir skot
eða mink, hún mun hafa ætlað að fljúga á ána, en þar er
hamraveggur á móti. Ég held að hún hafi ekki verið búin að
ná því að ráða stefnunni á fluginu og lent á hamraveggnum
og rotast, og ef til vill kafnað í vatninu, áður en hún fékk
náð séreftirhöggið.
Drengirnir hérna grófu hana með þeirri viðhöfn og eftirsjá,
sem að hægt er að sýna fugli.
Heima er bezt 111