Heima er bezt - 01.08.2009, Blaðsíða 42

En nú varð mikil breyting á ferðalaginu.
Gamall, hundfúll lóðs, senr ekki tók
annað í mál en að fá mann að stýri. Þar
sem skipið var búið góðri sjálfstýringu,
höfðum við ekki beitt okkur mikið í því að
kenna þessum 2 strákum sem við höfðum
á dekki, að stýra.
Svo kom upp eitthvert vandamál með
kælinguna á aðalvélinni, svo skipstjórinn,
sem jaíhffamt var yfírvélstjóri „skútunnar“,
varð að vera tímunum sama niðri í vél.
Eg hef nú Gunnar vin minn gmnaðan
um að hafa leiðst lóðsinn svo, að hann
hafi haldið sig lengur í vélarrúminu en
þörf krafði. Eg er með þeim ósköpum
gerður að ef ég reiðist þá segi þeim sem ég
reiðist við, meiningu mína og það yfirleitt
á „hreinni“ íslensku, en bara íslensku.
Eg get aldrei orðið eins reiður á öðrum
tungumálum eins og á íslensku. Eg lærði
því fljótlega eftir að ég fór að „sigla“ að
tempra reiði mína. Ef ég reiddist t. d. við
Danina þá hreinlega skildu þeir mig ekki.
Og til hvers að ausa úr skálum reiði sinnar
yfir fólk sem ekki skilur mann. Það er illa
farið með góða, íslenska reiði.
Meira segja vandist ég á að segja
„holy moly“ í staðinn fyrir andskotinn
eða djöfullinn, hér áður fyrr.
En þetta var nú útúrdúr.
Þama varð ég að dúsa við stýrið lungann
úr ferðinni niður fljótið. Ég gat nú sett
sjálfstýringuna á öðru hvom og siglt með
henni og stundum nokkuð lengi án þess
að lóðsinn yrði þess var. Kaffi var mér
fært, og náttúrlega lóðsinum líka, af
skipstjórafrúnni. Og Gunnar leysti mig
af í mat. „Fandens idiot“ (bölvað fífl) var
orð sem hann notaði mikið um lóðsinn. En
ég reyndi að halda ró minni á ensku.
Sem betur fer gekk ferðin niður fljótið
skemur fyrir sig en upp ef'tir því. Og
slepptum við lóðsinum klukkan 17:40
þann 27. júlí.
Skipið hafði verið bókað með farm af
prófíl stáli ffá Port Lisas í Trinidad til
Kingstone á Jamaíka.
Til Port Lisas komum við klukkan 16
þann 3. ágúst og fómm þaðan klukka
02:30, 6. ágúst.
Næsti viðkomustaður var Kingston á
Jamaíka. Ferðin þangað gekk vel. Við
komum þangað 10. ágúst og til að hafa
þetta nú alveg eftir ritúalinu, kl. 17:30.
Við fengum hafnsögumann við komuna
Europa Point á Gíbraltar.
Frá St. George á Bermúdaeyjum.
Frá Jamaíka.
og vomm strax teknir að bryggju. Lóðsinn
var hægur og rólegur eldri maður sem
kunni sitt fag. Búinn að vera lóðs þama
í árabil. Hann varð vinur okkar Gunnars
og mun ég koma að honum aftur síðar.
Losun hófst strax. Unnið ffarn að miðnætti
og svo byrjað affur klukkan 6.
A Jamaíka sá ég þann mesta mun sem
ég hef séð á hinum sterkefnaða og þeim
bláfátæka. Það var mikill munur á hreysum
hins fátæka og höllum hins ríka. Ég veit
að þegar fólk hér heima t. d. hugsar um
Jamaíka þá sér það fýrir sér sól, gylltar
strendur og tæran sjó. Það er allt þama,
að vísu. En við sjómenn sjáum oft á bak
við „leiktjöldin“, því að fátækrahverfm
em oftast upp af höfnunum.
Lestunni lauk svo um klukkan 10 þann
13. ágúst. Um hádegi vom landfestar
leystar en nú var ekki farið langt því kl.
12:30 var akkeri varpað í Port Royal höfh,
þeirri frægu höfn frá tímum sjóræningjanna
á Karíbahafinu.
Þar lögðumst við fyrir akkeri, því enginn
flutningur var fyrirsjáanlegur og vomm
þama í 12 daga. Þetta var að sumu leyti
ágætis tími fýrir mig til að rétta kort og
bækur.
Lóðsinn vinur okkar kom stundum í kafifi
og spjall og svo bauð hann okkur tvisvar í
land, í fýrra skiptið, skipstjóranum og frú
og kokknum og svo mér og hásetunum
í seinna skiptið. Hann keyrði okkur
svolítið um og sá maður þá þennan mun
sem ég minntist á í byijun. Mér eru líka
minnisstæð orð hans, þegar hann var að
tala um hvemig glæpamenn kæmu og
keyptu ung böm á þessu svæði, sem svo
væru seld til „notkunar" í kynlífsbúllum
víða um heim.
En þama biðum við sem sagt eftir
einhverri ffakt. Oft komu skeyti með
fýrirspum um hvort við gætum lestað
svo og svo mikla ffakt þama og þama
eða hvort við gætum verið á þessum
og hinum staðnum á þessum og hinum
tímanum.
Öllu var svarað af bestu getu en ekkert
gekk eftir.
Svo var það 25. ágúst að skeyti kom
330 Heima er bezt