Heima er bezt - 01.08.2009, Blaðsíða 77

Langt síðan við
höfum sést
Síðastliðið haust - 1959 - dvaldi ég um tíma á
Patreksfirði. Þá sagði Ingimundur Halldórssori mér
eftirfarandi sögu.
HEB-1961.
Það mun hafa verið veturinn
1926 er sá atburður gerðist er
hér verður sagt frá. Þá var
Ingimundur, sögumaðurminn,
fjármaður móður sinnar,
Magnfríðar Ivarsdóttur,
er bjó þá ekkja í Gröf á
Rauðasandi, en Ólafur
Einarsson, þá orðinn
bóndi í Stakkadal næsta
bæ fyrir innan Gröf.
Ólafur gætti sjálfur fjár
síns, en Ingimundur Ijár
móður sinnar. Fé þeirra
gekk daglega saman svo
íjármennirnir hittust oft,
enda kunnleikar góðir milli
þeirra.
Þá bar það til síðla dags, er Ingimundur
er búinn að hýsa fé sitt, að hann sér
Ijós í svokölluðum Gröfum, sem eru
inn og upp frá túninu í Gröf. Sýnist
honum ljósið bærast fram og aftur, en
þó ávallt á sama stað. Kemur honum
þá í hug að nú muni Ólaf í Stakkadal
hafa vantað af fé sínu og sé hann að
leita þess við Ijós.
Ingimundur hugsar sér nú að hann
skuli fara og hjálpa Ólafi við leitina.
Hann heldur því af stað og stefnir á
ljósið. Þegar hann er kominn upp í
brekkuna, fyrir innan og ofan túnið,
bregður svo við að þar sem ljósið er
upp í brekkunni, sér hann baðstofuhús
og leggur ljósinu út um gluggann frá
14” lampa, sem hékk niður úr mæni
baðstofunnar.
Þegar hann er rétt kominn að bænum
varð honum óvart litið af ljósinu, en
er hann leit til þess aftur var sýnin og
ljósið horfið.
Nú er frá því að segja að þrjátíu og
ljórum árum síðar en þessi atburður
gerðist, sem hér að framan er
sagt frá, eða síðla vetrar 1960.
Þá er Ingimundur búsettur á
Patreksfírði og búinn að eiga
þar heima í mörg ár. Þá er
það eina nótt að hann dreymir
eftirfarandi draum:
Hann þykist staddur í brekkunni,
þeirri sömu og hann sá bæinn í fyrri
34 árum. Hjá honum stóð öldruð kona
og hafði gráa, skakka hymu á herðum,
eins og þær er aldraðar konur báru
fyrrihluta þessarar aldar.
Kona þessi ávarpar hann
og segir:
„Nú erum við orðin
eldri en þegar við sáumst
síðast, það er langt síðan við
höfum sést, og nú skal ég sýna
þér bæinn minn.”
Þá sér Ingimundur sama bæinn og
hann hafði séð þar fyrir þrjátíu og
ijórum árum. Dyr stóðu opnar og sér
Ingimundur hvar aldraður maður gengur
inn og tvö ung-menni, piltur og stúlka,
á eftir honum, en konan fer síðust - í
því vaknar Ingimundur.
Eg vil biðja „Heima er bezt” fyrir
þessa sögu. Hún sýnir að enn gerast
fyrirburðir, sem verða að þjóðsögum er
frá líður. Enginn, sem þekkir Ingimund,
efast um sannleiksgildi orða hans, svo
er hann vandur og greindur maður.
Gísli Vagnsson, Mýrum, Dýrafírði.
Milli iampans og gluggans
sér hann unga stúlku,
dökkhærða, klædda gylltum
upphlut, gengur hún fram og
aftur á milli lampans og gluggans og
sýnist Ingimundi, sem einhver óeirð
sé yfír henni, líkt og hún væri að bíða
eða vænti einhvers.
Ingimundurheldur nú ferð sinni áfrarn
og stefnir á ljósið í glugganum, en sýnin
skýrist eftir því sem hann nálgast bæinn.
Heima er bezt 365