Flug : tímarit um flugmál - 01.10.1946, Blaðsíða 27

ÞAÐ KENNDI
Eftir frú McCormick.
j Undir þessari fvrirsögn munu héi í blaðinu biitast greinar,
i ýmist eítii íslenzíia eða erlenda flugmenn og konui, um helztu
í glappaskotin á flngæfi þeina. Gieinai þessar eru ætlaðar öðr-
j um til varnaðar. ______
MER ... Nr. 1
Þrátt fyrir nokkra aspirínskammta
og talsverðan höfuðverk, fór þessi
flugkona af stað í langflug — og
komst í vandrceði.
AÐ kemur oft fyrir, þegar þú flýgur sem atvinnu-
flugmaSur eða kona, að þú ferð af stað, hvernig
svo sem heilsan er. Þú tekur inn aspirín, hóstadropa
eða brúna skammta, finnst þú vera fær í flestan sjó
— og kominn ertu af stað! Hver vill vera smásmugu-
legur?
Jæja, það var ég.
Ég varð smásmuguleg, eftir að hafa orðið villt yfir
New York, New Jersey, Delaware og Maryland, og
verða svo að senda farþega minn til að spyrjast fyrir
í hvaða fylki við værum. Ég varð smásmuguleg eftir
að hafa lent á óbyggðri auðn og verða að hefja flug
í tveggja feta djúpnm snjó, vera síðan svo að segja
lent í skriðdreka-gildru og liggja þar næst vakandi
og hugsa um, hvað mundi hafa komið fyrir farþeg-
ann minn, sem treysti mér fullkomlega.
Þú getur verið viss um, að ég er smásmuguleg og
ég geri ráð fyrir að muna þetta atvik til garnals
aldurs. Ég lærði lexíu mína í lítilli flugvél fyrir
nokkrum árum, í samflugi fáeinna flugvéla.
í rauninni byrjaði þetta um fimm-leytið að morgni
til í Allentown, Pennsylvanía, en þar hafði ég verið
yfir nóttina, vegna þess að ég hafði lagt of seint af
stað frá Piper-verksmiðjunum í Loek Idaven. Ég vildi
ná til Roosevelt-flugvallarins í New York nógu
snemma til að ná í farþega, sem mér hafði verið
ætlaður, og til að ná í hópflugið. Ilreyfillinn fór ekki
í gang. Það var ekki hægt að sjá að neitt væri að,
en við unnum við hann í 50 mínútur í 10 stiga
frosti. Þegar ég loksins komst af stað og hafði lent
á Roosevelt-flugvellinum, hefði ég auðvitað átt að
fara beint á hótel, fá mér eitthvað heitt að drekka,
dúða mig í sængum og bíða eftir næsta hóp.
Éarþeginn minn, Kenneth Fletcher, sem fór þessa
ferð á vegum United-fréttastofunnar, hafði aldrei séð
mig áður, og e. t. v. hefur hann haldið að fölvi minn
væri eðlilegur. Hann sagði a. m. k. ekkert. Við klifr-
uðum upp í vélina og fórum af stað með síðasta
hópnum.
Fyrirliði flokksins flaug hvítri Taylor-Craft. Ég
hafði ekki minnstu hugmynd um, hver hann var,
en það var autt bil í vinstra arrni „V“-sins, sem vél-
arnar mynduðu, næst á eftir forustuvélinni, og þangað
var ég von bráðar komin, og breiddi úr landabréf-
inu. Þrátt fyrir kaffið, sem ég hafði drukkið, var
líðan mín hin versta. Ég var með ónot í höfðinu,
mig hitaði ákaft í kinnarnar, og hendur og fætur
virtust mér þungar, sem væru úr blýi. Ef flugmaður-
inn í hvítu vélinni ætlaði á annað borð að leiða
flugið, því skyldi ég þá vera að þreyta mig á að
fylgjast með stjórninni? Hamingjunni sé lof, að flug-
vélar geta flogið næstum því sjálfar. Ég hallaði mér
aftur í sætinu og hálf-lokaði augunum.
Það var einkennilegt, hvað vélin virtist ganga hratt.
\hð vorum stöðugt upp við vænginn á forustuvélinni
og stundum jafnvel of nálægt. Ég dró úr ferðinni,
en samt vorum við of framarlega, svo að ég dró enn
meira úr ferðinni.
„Ég held, að hann sé villtur,“ sagði Kenneth.
„tla?“ sagði ég.
„Hann er að reyna að kornast aftur fyrir þig og
vill að þú.stjórnir ferðinni.“
„Drottinn rninn dýri!“ sagði ég tómlega. Ég leit
á kortið og síðan niður á jörðina, en ekkert bar sam-
an! Járnbrautarsporið fyrir neðan okkur var einfalt
í staðinn fyrir tvöfalt, sem við hefðum átt að vera
yfir. Við hefðum átt að hafa farið yfir nokkur þorp.
FLUG - 25