Heimili og skóli - 01.04.1963, Síða 7

þroskaleysi, hugsunarleysi eða tímaleysi,
þá tel ég okkur glata þætti, sem er börnun-
um of dýrmætur til að fara á mis viS.
Flestir kunna einhver falleg vers til aS
fara meS á kvöldin, og þótt barnatrúin hafi
eitthvaS breyzt á fullorSinsárum og smár
eSa stór efi sezt aS í sálum þeirra vísinda-
lega sinnuSu, þá hlýtur öllum að bera sam-
an um þaS, aS ekki getur þaS skaSaS neina
barnssál aS læra falleg vers aS fara meS
á kvöldin. Ekki getur þaS skaSaS neinn
heldur aS kenna litlu barni slík vers eSa
aS þaS minnki nein vísindi. Vísindi og trú
eru tvær perlur á talnabandi mannkynsins
— lofum þeim aS vinna saman og metumst
ekki um, hvor þeirra sé stærri eSa hvor gefi
fegurri ljóma. BáSar eru dýrmætar — báS-
ar lýsandi.
Ekki erum viS íslendingar eins trúlitlir
Og við viljum vera láta, og ekki getur það
staðið lengi, aS fínt sé taliS eSa gáfumerki
aS vera trúlaus. ViS þurfum öll á styrk aS
halda, viS þurfum öll að geta átt okkar
föSur aS halla okkur aS, viS þurfum öll aS
vera ábyrg fyrir verkum okkar og hugsun-
um gegn þeim, er stærri er okkur og mátt-
ugri. En — þaS er meS írúna eins og ann-
aS — hana þarf aS kenna. Hana þarf aS
glæSa, fegra og efla. Ekki efast ég um, aS
ef sáS er trúarfræjum í barnshjörtun eru
þau betur stödd í heimsins baráttu, sorgum
og vonbrigSum, og því ætti enginn uppal-
andi aS bregSast þeirri skyldu sinni viS sitt
eigiS trúfélag aS innræta börnum sínum
trú.
Fyrir ekki lengu síSan lá hjá okkur á
sjúkrahúsinu unglingspiltur. Hann hafSi
gengiS undir stóran uppskurS og var all-
þungt haldinn í nokkra daga. Einu sinni,
þegar ég stóS viS rúmiS hans og spjallaSi
viS hann, spurSi hann: „Heldur þú ekki að
mér batni?“ Jú, þaS sagSist ég halda. En
þá spurSi hann aftur ákveSinn: „Trúir þú
því?“ Ég var ekki alveg eins örugg meS
þaS svar, sagSi þó og reyndi aS vera jafn
ákveSin og hann: „Já, ég trúi því“. Hann
horfSi á mig lengi, alvarlegur og athugull,
eins og hann vildi lesa hugsanir mínar,
sagSi svo aS lokum: „ÞaS er gott, ég trúi
því líka. Ég les bænirnar mínar á hverju
kvöldi og biS guS aS lofa mér aS batna og
ég trúi því aS hann geri þaS“. Þessi dreng-
ur hlýtur aS eiga góSa foreldra — foreldra,
sem gáfu honum þá dýrmætu gjöf aS geta
beSið til guðs, þegar hann svo ungur þurfti
aS heyja erfiSa baráttu.
Mörgum okkar hættir til aS segja:
Þetta eiga prestarnir aS kenna, og þetta
eiga kennararnir aS kenna. Yissulega eru
prestarnir leiSandi í trúmálum og einnig
margir kennarar. En — erum viS ekki öll
kennarar þeirra ungu — erum við ekki öll
játendur kristinnar trúar ■— eru þaS ekki
einmitt viS, sem eigum aS kenna börnunum
aS stíga fyrstu sporin?
Ætli sé til sá faSir eSa móSir, sem ekki
kann einhverja bæn? Og þótt mörgum
reynist erfitt aS svara spurningum hugs-
andi barna um guS og tilveruna, þá gera
börn ekki vísindalegar kröfur — ef þau fá
falleg svör eru þau ánægS. Þau hugsa
kannske eitthvaS um, hvar guS sé uppi í
himninum og hvernig hann geti séS þau
svona langt í burtu eSa hvers vegna hann
komi aldrei og tali viS þau sjálfur. En ekki
er trúlegt, aS þau fáist meira um þaS en
svo, aS þaS er í lagi á meSan þau vita, aS
guS er -— honum treystir pabbi og mamma
og honum geti þau líka treyst.
Ekki eru allir vegir jafnauSfarnir og ekki
er sama leiS öllum jafngreið. En hvort trúin
er lítil eSa stór — þótt hún sé jafnvel ekki
talin nein — þá er hægt aS gefa. ÞaS er
HEIMILI OG SKÓLI 27