Heimili og skóli - 01.04.1963, Blaðsíða 11

elzta kynslóð og heyra þá yngri segja: „Já,
þið lesið kvöldbænir, það var víst siður hér
áður fyrr, en ég hefi aldrei lært það“. Mun
þá falla niður allur bænalestur í heimahús-
um á íslandi? Hvað líður þá vöku okkar á
verðinum — þjóðar, sem tók kristni fyrir
tæpum eitt þúsund árum síðan?
Við heyrum stundum, að sumir kennarar
hafi andúð á kennslu kristinna fræða í
barnaskólum, og aðrir jafnvel neiti að
kenna þau. Ekki er óeðlilegt, að þeir kenn-
arar, sem ekki trúa kristnum fræðum eigi
erfitt með að kenna þau, ef til vill er það
jafnerfitt og fyrir kennara, sem ekki getur
lært stærðfræði að kenna þá námsgrein.
Enda valdir til þess þeir, sem kunna ein-
hver skil á meðferð talna. Hlýtur ekki hitt
aö vera jafneðlilegt og nauðsynlegt, að
kennari í kristnum fræðum sé trúmaður?
Við áttum ágætan kennara í þessari grein
— það var Snorri Sigfússon, þáverandi
skólastjóri. Tímar hans voru fullir af lífi
og ferskum léttleik. Hann fékk okkur til
að hugsa um biblíusögurnar, reyna að
skilja þær -— endursegja þær ■—- og þær
urðu vinir okkar þessar fallegu sögur.
Stundum hefur hvarflað að mér, hvort á-
huginn hefði orðið sá sámi ef ekki hefði
verið þessi smitandi áhugi Snorra. An efa
ekki. Það er því ekki lítið atriði, að kenn-
arar þessara fræða hafi löngun til að kenna
þau, hafi löngun til að kenna kristni, hafi
áhuga á, að þjóðin okkar sé og verði krist-
in. Það er ekki síður nauðsynlegt, að við,
sem nú erum að gera þessar kröfur til sam-
borgara okkar, kennaranna, að við lítum
í okkar eigin barm og spyrjum sjálf okkur:
Erum við kristin? Hvernig berum við
merki Krists? Ef til vill kunnum við gömlu
hiblíusögurnar okkar ennþá. Ef til vill er
ævintýraljóminn farinn af þeim eða orð-
inn daufari — en er þá ei annar Ijómi kom-
inn í staðinn? Er ei annar skilningur kom-
inn í þær — skilningur kristinnar þjóðar
— þjóðar, sem vill ala börn sín upp í þeirri
trú, er hún þekkir fegursta •— þjóðar, sem
vill samhuga leggja fyrstu sporin að trú
barna sinna og leiða þau áfram til þess
altaris, er hún sjálf viðurkennir og lýtur.
Enn eru svo margir, sem standa hjá og
horfa. Enn eru svo margir, sem segja: Það
er sjálfsagt ágætt að eiga trú. Þú ert hepp-
inn að eiga trú. En þeir horfa aðeins á.
Enn aðrir ganga lengra, þeir fyrirlíta trúna,
hæðast að henni, kasta að henni hnútum.
En, ef þeir eyða trú okkar, hvað gera þeir
í staðinn? Eru þeir aðeins að ræna hækj-
unni frá þeim halta og skilja hann svo
hjálparvana eftir? Eða eru þeir að breiða
yfir þá trú, sem þeir eiga, en efast um?
Enginn skyldi rífa niður án þess að gera
sér grein fyrir, hvernig hann ætlar að
byggja upp að nýju. Og þótt margt megi
finna, sem miður fer og verr hefur farið
í kristinni kirkju en æskilegt væri, þá er
kristna trúin þó sú trú, sem við teljum feg-
ursta, sú trú sem við játum og viljum játa.
Þegar ég var beðin að tala hér í kirkj-
unni fór fyrir mér eins og í negrakirkjunni
í Bandaríkjunum, mér fannst ég ekkert hafa
að segja. Mér fannst ég svo illa kristin, að
ég gæti ekki staðið í kirkjunni minni og
talað. Þegar ég fór að hugsa mig um —
gekk ekki beint út án þess að reyna — þá
urðu það enn kvöldbænirnar mínar, sem
fyrstar komu í huga minn. Eg gæti þó reynt
að segja, hvað þær hefðu haft góð áhrif á
mig, og ef orð mín hér í kvöld yrðu til
þess, að þótt ekki nema einu litlu barni
yrðu kenndar bænir, og þær yrðu því eins
góður lífsförunautur og mér, þá væri ég
þakklát.
Að lokum: Guð veri með ykkur — og
þið með honum.
HEIMILI OG SKOLI 31