Heimili og skóli - 01.04.1963, Blaðsíða 9

Hvergi hefi ég séð beðið af meiri lotn-
ingu eða heyrt samstilltari bænargjörð en
meðal negra í babtistakirkju einni í höfuð-
borg Bandaríkjanna, Washington. Það var
í miðri viku, síðastliðið haust — ég var að
koma frá því að skoða hersjúkrahús í
Bethesda og var á leið til gistihússins.
Skammt frá því var þessi babtistakirkja.
Hún var opin, organtónar hárust út um
dyrnar og negri sat á tröppunum. Ég hafði
aldrei komið inn í kirkju babtista og fékk
forvitni á að sjá, hvernig þeirra guðsþjón-
ustur færu fram — gekk því til negrans og
spurði hann hvort einhver athöfn væri í
kirkjunni eða færi að hefjast. Svaraði hann
því, að eftir hálfa klukkustund yrðu bænir
og sálmasöngur. Til öryggis spurði ég
hann hvort hann héldi, að ég mætti koma
inn. Svarið var stutt: „Allir sem vilj a biðj a
eru velkomnir.“ Ég ákvað að fara inn.
Kirkjan var gömul að sjá, stór en einföld.
Annar negri var þar inni, eldri maður,
hvítur fyrir hærum, sem sat og lék á orgel-
ið. Það var svalt og gott inni og þótt kirkj-
an stæði við fjölfarna götu var undravert
hvað hávaðinn barst lítið inn. Eftir stutta
stund stóð negrinn upp, gekk til mín, kynnti
sig sem organleikara safnaðarins, spurði
hvaðan ég væri, og hvort hann mætti sýna
mér kirkjuna sína, sem hann virtist hreyk-
inn af. Hver hlutur átti sína sögu. Að lok-
um sáum við eldhús og kaffistofu, sem not-
að var á sunnudögum og sérstökum kvöld-
um, og var því komið fyrir í hliðarálmu.
Þegar við komum aftur inn í kirkjuna sjálfa
var kominn fjöldi fólks, og þegar ég gáði
betur að, sá ég, að þetta voru allt negrar,
brosmilt fólk og alúðlegt. Og nú mátti ég
ekki setjast á aftasta bekk og horfa á, ég
var látin setjast í miðja kirkju og beðin að
syngja og biðja með. Presturinn flutti
stutta bæn, síðan voru sungnir sálmar og
fluttar bænir til skiptis -— bænir um frið
og bræðralag allra þjóða og allra kynþátta.
Aldrei hefi ég séð beðið af meiri lotningu
eða innileik og aldrei sungið af meiri gleði.
Að lokum stóð organleikarinn upp, sagðist
hafa eignast nýjan vin í kvöld, sem nýkom-
inn væri frá Islandi, kynnti mig fyrir
kirkjugestum og spurði hvort ég vildi ekki
segja nokkur orð. Þetta kom mér algjör-
lega á óvart og ég fann ekkert til að segja
— aðeins nokkur þakkarorð fyrir fagra
kvöldstund. Þegar ég kvaddi gamla grá-
hærða negrann, sagði hann mér, að hann
væri kennari, hefði lesið töluvert um landið
mitt, en ég væri fyrsti íslendingurinn, sem
hann hefði hitt, og svo sagði hann að lok-
um: „Ég skal biðja fyrir litla landinu
þínu“.
Á eftir var ég hálfóánægð með frammi-
stöðu mína, þótti hún léleg, og sá eftir að
hafa ekki reynt að segja eitthvað. Ég hefði
að minnsta kosti átt að geta farið með
fallegt vers á íslenzku. En það er svo marg-
ur sniðugur eftir á og þannig fór mér.
Þetta minnir mig á annað atvik, sem
einnig gerðist í Bandarikjunum, en í ann-
ari borg og fyrir um 12 árum síðan. Þá
var ég ásamt fleirum í miðdegisverðarboði
með fimm kaþólskum prestum og kennur-
um kaþólskra prestaefna. Þetta var ekki í
fyrsta sinn, sem ég mataðist með þessum
hóp og vissi því, að prestarnir fluttu borð-
bæn til skiptis. Þeirra siður var að gera
krossmark yfir borðið, signa sjálfa sig áð-
ur en sezt var, og síðan flutti einhver þeirra
bænina. Þegar nú allir voru seztir og beðið
var eftir borðbæninni, sagði einn prest-
anna, sem var Hollendingur: „Nú langar
mig til að biðja íslendinginn okkar að
fara með bæn á sínu máli“. Allra augu
störðu á mig, en ég sat sem lömuð — ég
kunni enga borðbæn á íslenzku. Fyrsta
HEIMILI OG SKOLI 29