Læknaneminn - 01.06.1965, Blaðsíða 29

LÆKNANEMINN
29
landi fór ég í Louvre-safnið.
Prakkar hafa næmt auga fyrir
sculptur. Samt eru þeir ekki mikil
skáld í honum. Enginn skulptör af
þeim fáu, sem ég hef séð, er eins
hárfínt og næmt skáld og skáldið
í Hnitbjörgum. Hef ég oft reiðzt
mínum félögum, sem flatmaga og
skríða fyrir allri erlendri list af
ótta einum og stoltleysi og skorti
á sjálfstrausti; nei, með lafandi
skott meðal fóta sér lúta þeir öllu
útlenzku gagnrýnislaust, en hafa
aldrei litið í kringum sig hér
heima. Ég hef heyrt íslenzka há-
skólakonu hlusta á erlent ljóð les-
ið, og agndofa stóð konan gagn-
vart mikilleik Ijóðsins — en ég
veit, að hefði nefnt ljóð verið þýtt
á íslenzku og stelpan haldið það
íslenzkt, hefði hún fussað og
hugsað, hve sveitalegt þetta væri.
Ég ætla ekki að gera lítið úr
listsmekk eins eða neins, ég segi
aðeins: mér leiðist skottlafandi
eymd og stoltleysi fólks. — Sko,
Louvre-safnið er merkilegt safn,
og ég hafði gaman af að skoða
ýmislegt þar (enda þótt flestir
hinna gömlu natúralistisku skulp-
töra geri hausa á mannalíkneskj-
um of litla, svo að til lýta er) —
en megináhrifin af heimsókn
minni í nefnt safn, eins og þau
eru nú, get ég sagt strax, þótt þau
eigi eflaust eftir að breytast. Áður
bar ég miklu meiri virðingu fvrir
da Vinci og öllum beim köllum en
öðru fólki (enda þótt ég þekkti þá
ekkert), en eftir ber ég nákvæm-
lega jafnmikla virðingu fyrir öllu
fólki, hvort sem nafnið er Ólafur,
da Vinci, Hallgrímur, Rafael eða
bara eitthvað annað. Og mér líður
betur nú.
Ég mátti sem sé ekki sjá, að
París gæti verið fræg af Musé de
Louvre.
Ég hafði mikið heyrt talað um
alla vondu mennina í París. Einu
kynni mín af þeim eru þau, að ég
var á gangi eftir götu og sé hvar
gráklæddur maður stendur við
húshorn og heldur sér undir hægri
þjóhnappinn, og ég sé hvar blikar á
skammbyssu þar undir rasskinn-
inni. Lostinn felmtri sé ég mitt
síðasta: þá er fyrir glæpamaður-
inn mikli, og allt hverfið nú brytj-
að niður, og ég nr. 1, bví að mann-
helv . . . . sá, að ég sá byssuna. Með
járnaga-rósemi gekk ég áfram,
sem ekkert hefði í skorizt, þar til
ég þóttist úr örskotshelgi, og leit
þá við enn óskotinn. Sé ég þá. að
á húsinu stendur credit og eitt-
hvað meira. Grunaði mig bá,
hvernig í pottinn mundi búið;
þetta mundi bankavörður.
Nóg mun komið um borgina
frægu. Aðeins eitt að nefna í við-
bót: 1 París er allt fullt af kon-
um þeim, sem við köllum mellur.
Án þess að hafa haft við bær nein
samskipti leyfi ég mér að segja,
að bað væri rangt af okkur að
áfellast bær eða fyrirlíta án kvnna
— rétt eins og hvaðeina óþekkt er
okkur óheimilt að dæma. Því eru
bær hjá mér ennbá í vírðin°-ar-
flokki með da Vinci og Hallgrími
og þeim öllum.
Það er nú það.