Læknaneminn - 01.06.1965, Blaðsíða 34

LÆKNANEMINN
SJ,
Fœðingadeild
Landspítalans
Borgina værðin sig vefur,
velflestir komnir í rúmið.
Borgarinn sætt nú sefur,
sígur á miðnæturhúmið.
Uppljómuð, ógnum slungin,
ein stendur bygging grá.
Oftlega angist þrungin
óp berast henni frá.
Kvennanna kvalasetur
kalla má þetta hús.
Auðargná engin getur
inn þangað komið fús.
Flekaðar fyrst af mönnum
forvitnar meyjar og blíðar
nú koma nauðandi í hrönnum
níu mánuðum síðar.
Glymja um alla ganga
geigvænleg kvalahljóð.
Liður svo nóttin langa,
legvatnið streymir og blóð.
Húsbóndinn heitir Pétur.
Um hann snúast allir í kring.
Af list hann og lagni getur
lagt á Kielland með sving.
Hann Laugi er læknir slyngur,
er lýsa ég bezt tel svo:
Hann leikur við hvern sinn fingur,
en heldur þó mest upp á tvo.
í tengur er klókur að kippa
kirurginn Hannessonur.
Stendur hann oft við að strippa
stórar og feitar konur.
Litaða linu hann þræðir,
lífið svo dásamlegt finnur.
Hjaltalín hér um ræðir.
Hann elska flestar kvinnur.
Er kvenmannslaus kúri eg und feldi,
kyrja ég ariu snjall,
og dreymir á hverju kveldi
um krúttið Maríu Hall.
Að líkna og leggja á hendur
líðandi konur og bomm
fremst allra í flokki stendur
svo fögur hún Kidda mín Tomm.
Skutfagrar ljósmæður skálma
í skyndi um hússins ganga.
Um framsettar vambir fálma
með fallegan roða á vanga.
Iðka þær oft sér til dundurs,
svo iturfagrar á velli,
með fisléttum þrýstingi á fundus
að fýra út börnum í hvelli.
Á fjögur nú fylkingin æðir
með ferlegum pilsaþyt.
Þar fjölbyrja liggur og fæðir
svo fljótt, að þær standa bit.
Einn stúdent við vaskinn stendur
með stóran og gljáandi skalla,
og hreinsar í ofboði hendur.
Ég held að hann nái því varla
að höndla þann hrínandi krakka,
sem heimsins birtu er að líta,
og fýrinn má fyrir þakka,
ef fær hann um strenginn að hnýta.
Á baðinu er útvíkkun búin,
byrjuð að rembast er kvinnan.
Hvert er nú kandídat flúinn ?
Hvergi tekst neinum að finn ’ann.
P. Á.