Læknaneminn - 01.06.1965, Síða 35

LÆKNANEMINN
85
A leið suður í Fossvog
i.
Með hlustunarpípunni
heyri ég hljóð
þeirra hjartna, sem slá
í barmi fólksins,
sem borið er inn
á spítalaganginn.
Sum eru of hröð,
önnur of hæg,
og ýms hafa
allt of skrykkjóttan gang;
— fyrsta hljóð klofið,
— annars tóns tíðni er of há,
og hér er eitt hjarta,
sem hætt hefur
hreinlega að slá.
Þú alþekkti maður
ert nú orðinn
ósköp venjulegt lík.
Á morgun verður þér
ekið stirðum
í steinhús eitt lítið
sem stendur
við Barónsstíginn.
Þar mætir þú
mörgum samferðamönnum.
Og meðan þú biður
eftir að komast
á krufningaborðið,
krækir einhver spjaldi
með nafninu þínu
á stóru tána á þér,
svo að þú ruglist
ei saman við
einhvern annan,
sem einnig á leið
suður í Fossvog.
Svo verður þú krufinn,
og kannske finnst
ekki margt
merkilegt að sjá,
því iðrin líkjast, jú
ennþá meir
en yfirborðið
hjá tveim.
— En hjartað, sem var orsök
að óförum þínum,
verður þó efalaust tekið
og athugað betur.
II.
Hér komstu í gær
með hjarta þitt mætt
eftir margþætta
áreynslu lífsins.
— Það hætti að ganga
og er nú geymt
í glasi uppi í skáp.
—• Nú getur þú áhvggjulaus
haldið allslaus af stað
upp í eilífðargöngu þína.
En það allsendis eina,
er tókstu burt með þér héðan,
nafnspjaldið þitt,
sem var bundið við stóru tána —
verður af henni tekið.
A. G.