Læknaneminn - 01.03.1970, Page 34

30
LÆKNANEMINN
Mynd 2. Orkan, sem fer í g-egnum tiltekna flatareiningu dreifist á skilum ólíkra
vefja eins og sýnt er, sé hljóðviffnám vefjanna svipað. a) er á augnablikinu t, og
á augnablikinu t2.
kemur að skilum ólíkra vef ja, eins
og raunar línusjártækin eru miðuð
við, þá getur þrennt gerzt:
1) Hljóðbylgjan getur öll endur-
varpazt.
2) Sumt getur flutzt áfram og
sumt endurvarpazt.
3) Allt fer yfir í hinn vefinn.
Þetta eru þær staðreyndir, sem
notendum úthljóðbylgjutækja er
gert að vinna við. Hljóðbylgjan
hittir fyrr eða síðar flötinn á 90°
horni, og endurvarp, ef eitthvað
verður, er tekið upp á sama stað
og hljóðbylgjan fór upprunalega
frá, sbr. regluna um, að aðfalls-
horn sé jafnt útfallshorni. Þetta
gerir púlseraða tækni nauðsynlega
vegna interferens, sem annars
mundi verða, þegar bylgjurnar
gengju hvor inn í aðra.
Sé aðfallshornið 90°, eins og
hvarvetna er miðað við í línusjár-
tœkjaútbúnaði, gilda þessar tvær
jöfnur: (sjá meðfylgjandi dæmi)
(H) Er _ r Zt-f-Z2 1 2
Ei L Z,+Z2 J
Sé Za=Z2, þ. e. sé hljóðviðnám
vefjanna, sem bylgjan flyzt í milli,
líkt, þá er
Er
Ei
= 0 og
þ. e. bylgjan flyzt alveg.
Ei = aðfallandi orka
Er = endurvörpuð orka
Et = flutt orka
Z, = hljóðviðnám í veft
Z2 = hljóðviðnám í vef2
(III) Et _ 4 Zt Z2
Ei ” (Z^+'Z,)2
Sé hins vegar Z2 lítið í saman-
burði við Z], þá fæst
Er
Ei
£5 1 og
Et
Ei
OO
O .
Þannig er því farið, þegar hljóð
fer úr brjóstholsveggnum á rúm-
lega 1500 metra hraða á sekúndu
yfir í þann hluta lungans, sem er
framan við hjartað (lingula pulm-
onis). Indexið yrði hátt, endur-
varpið svo mikið, að minnst af
hljóðinu kæmist þangað, sem því
væri ætlað að fara, þ. e. inn í