Læknaneminn - 01.09.1981, Síða 38

Á ferjunni bauðst mér sá heiður að sitja til borðs með kóngafólki. Alexandrína
prinsessa er lengst til hægri.
mér það lofa góðu. Sú íbúð reyndist
halda eitt herbergi meðalstórt. Til
viðauka var eldhús, bað og stærðar
fatakompa. Þvottavél átti hann ekki
og komu sér nú vel sokkarnir tvennir
í bakpokanum. Drengurinn óf mér
nú flet úr ýmsum pjötlum á gólfinu
við rúmstokk sinn. Þarna lá ég í mán-
uð í svefnpoka frá því í finnsku borg-
arastyrjöldinni undir vökulu auga
eftirlitsmanns míns.
Næsta dag hitti ég dr. Grönroos á
spítalanum. Hjá IFMSA eru menn
látnir velja sér deild að vera á. Ég
hafði valið míkróbíólógíu in delirio.
Dr. Grönroos var yfirmaður hennar
og fræddi mig um ýmislegt. Þetta var
hress og skemmtilegur karl með afar
asnaleg gleraugu. Hann byrjaði að
segja mér frá skipulagi heilbrigðis-
þjónustu í Finnlandi. Spítalakerfið
þar virkar eins og bláæðakerfi
mannslíkamans. Var ég staddur í
vena cava inferior með Turku í vena
cava superior og hægri ventriculus í
Helsinki. Því nrest sýndi hann mér
hárgreiðslustofu á 13. hæð og skjala-
safn á annarri hæð. Það var lyfta í
húsinu.
Fyrstu tvo dagana á míkróbíólógí-
unni komst ég að því að ég hafði valið
vitlaust. Ég átti þarna kost á að horfa
á bakið á fólki sem var að vinna, t. d.
lesa diska, eða öðrum sem gengu um
gólf og hugsuðu. Þannig gekk ég í
nokkra daga um gólf með klíniskum
kemista sem hugsaði. Urðum við
ágætir vinir.
Ég fór nú að ýja að því við Sakari
að alþjóða stúdentaskiptahreyfingin
hlyti að vera þess megnug að vippa
mér yfir á einhverja fjörugri deild,
t. d. kírúrgíu, fæðingardeild eða svo-
leiðis. Rökstuddi ég það með því að
hreyfing sem telur sig geta skipt
hundruðum manna milli 20—30
landa á að geta skipt einum vesalingi
af einni deild yfir á aðra. Sakari taldi
það af og frá. Sama sinnis var Anneli
i
Morgunblaðshöllin í Tampere þjáist mjög
af ófeiti í augum Íslendinga.
nokkur Piironen, aðalstúdentaskip-
stjórinn sem var nýbyrjuð á fimmta
ári, indælis stúlka eins og títt er um
kvenfólk. Þar við sat um hríð.
Mér gafst kostur á að snæða eina
máltíð daglega í mötuneyti spítalans.
Matarvenjur Finna eru þær að fyrst
fá þeir sér þrumara með síld, þá kart-
öflur og loks tvo grauta. Suma daga
voru bara grautar. Þá þurftum við
ekki að sveita sem höfum falskar
tennur. Þeir drekka iíka óhemju af
kaffi og segjast með stolti vera mesta
kaffidrykkjuþjóð í heimi.
Einn daginn á míkróbíólógíunni
sat ég með nema sem var í aðstoðar-
læknisstöðu og las diska. Hann vék
að mér heilmörgum fróðleiksmolum.
Honum til vinstri handar sat búldu-
Ieit stúlka sem svaraði í síma. Hjá
henni snapaði ég mér löngu seinna á
balli illyrmislegar augnagotur er ég
spurði hana hvort hún héti Mikro-
bioloogia Nieminen.
í stað þess að hanga á deildinni
dvaldi ég löngum inni á bókasafni
læknanemanna. Það var vel búið
tímaritum og bókum sæmilega. Ég
fletti þarna upp einu og ööru og
drakk kók þess á milli.
Á spítalanum talaði ég oftast
ensku. Það var of mikilvægt að skilja
það sem manni var sagt til að vera
með finnskustæla. Finnar eru mun
betri í sænsku en ég, en tala yfirleitt
Iélega ensku svo að ég kaus hana.
Sömuleiðis talaði ég ensku við Ahti
nema eftir fjórða bjór. Það sakar jú
ekki að geta þess að Finnar brugga
mjög góðan bjór og íbúð Ahtis var í
sömu byggingu og Ríkið, Osakeyhtiö
Alko Aktiebolag. Drengurinn var nú
misjafnlega glaður yfir því, taldi jafn-
vel að það yrðu hans endalok. En ég
ráðlegg öllum sem hyggja á tungu-
málanám í Finnlandi að fara fyrst í
Alko.
Þegar ég var búinn að vera á bóka-
safninu í hálfan mánuð gekk ég einn
dag af rælni inn á skrifstofu hjá ViIIe
36
LÆKNANEMINN 3-,/1981 - 34. árg.