Úrval - 01.06.1963, Qupperneq 132

140
Ú R VA L
andlitið og lá algerlega lireyf-
ingarlaus undir því. Eg var of
undrandi til að lireyfa mig, hvað
þá koma upp orði. En ég sá móta
fyrir höfði liennar og hreyfing-
arlausum útlínum likamans, undir
hvíta brekáninu, sem svo skyndi-
lega hafði breytzt í líkklæði. A
næsta andartaki sviptihúnábreið-
unni frá andiiti sínu, settist upp
í stólnum og rak upp fjörlegan
og eðlilegan hlátur, þegar hún
sá undrunina og skilningsleysið
i svip minum. Hvað hún hafði i
hyggju með þessu skyndilega
hátterni sínu, lief ég ekki gctað
gert mér grein fyrir. Hvort það
var gamanleikur, eða harmleik-
ur veit ég ekki. Eða hvort það var
óundirbúið og ósjálfrátt viðbragð,
sem stafaði af feimni og merkti
alls ekki neitt, fæ ég sennilega
aldrei að vita. En þá kynnti þetta
mér nýja Pauline, sem ég liafði
aldrei þekkt áður. Pauline, heil
og hraust, var ein manneskja.
Pauline á dauðastundinni allt
önnur. Og uppfrá þessu fórum
við að skilja hvort annað betur.
Ég komst t. d. að því, að hún
vildi lieldur vita koniu mína með
fyrirvara. Að það var betra að
fara fyrst fram hjá húsinu henn-
ar í bílnum og veifa og snúa svo
við og koma til baka. Ég komst
einnig að raun um það, að bezt
var að ég talaði aldrei við liina
góðu og kjarkmiklu móður henn-
ar, í áheyrn Pauline, þar eð hún
hafði mjög mi-kið á móti slíkum
samræðum. Ef við reyndum nokk-
urn tíma að tala saman, skrækti
Pauline af öllum mætti og barði í
svefnherbergisgólfið. Eða ef svo
vildi til að hún væri úti, þá bylti
hún sér og velti í hjólastólnum,
sem var svo lítill fyrir hana.
Móðir hennar sagði mér, að hún
yrði hrædd, þegar hún teldi að
við værum að tala um sig.
Ef þvi var þannig farið, þá var
þetta einu óttamerkin, sem Inin
sýndi. Að vísu tókum við eftir
því, i fyrstu veikindunum, að
henni féll mjög illa að vera ein
nokkra stund. Hún gat í mesta
lagi þolað tíu minútna einveru.
Eftir það kom skerandi skræk-
hljóð, og eins konar grátur, enn
óhugnanlegri að sjá en heyra, þar
eð hann var án tára.
Pauline var níu ára, liegar það
varð almennt vitað, að hún þjáð-
ist af óvenjulegum, banvænum
blóðsjúkdómi. Margir tóku að
biðja fyrir henni. Það sannfærði
mig um, að þrátt fyrir allt erum
við 1 rauninni trúuð þjóð. Nafn
Pauline var sett á listann í sókn-
arkirkjunni og hennar minnzt á
hverjum sunnudegi. Baptistar
Methodistar og fríkirkjumenn
fylgdust með sjúkdómi litlu
dauðadæmdu stúlkunnar. Og ég
er sannfærður um það að i borg-
inni og jafnvel langt út fyrir