Úrval - 01.12.1974, Blaðsíða 86

84
ÚRVAL
þar að þeirri niðurstöðu, að það
væri auðmýkjandi að þurfa að vera
lengur án hesta, fyrst Comanche-
ættkvíslin, Pawneeættkvíslin og
jafnvel Uteættkvíslin áttu allar
hesta. Þar var ekki aðeins um að
ræða mikinn ókost í bardögum,
heldur varð „Fólkið okkar“ einnig
að svelta, þegar vísundahjarðirnar
reikuðu svo langt burt, að þær
urðu ekki lengur eltar af fótgang-
andi mönnum. „Fólkið okkar“ flutti
sig stöðugt um set og kom sér upp
nýjum tjaldbúðum. Konurnar urðu
að bera alla búslóðina, nema það,
sem hundarnir drógu á staura-
grind. Þar var um að ræða tré-
grind, sem líkust var bókstafnum
A í laginu. Ekki voru þær með
hjól, heldur drógust aftari endar
stauranna eftir jörðinni.
„Ég er gamall maður,“ sagði
Kalda-Eyra, sem hafði komið
mörgu snertihöggi á óvini sína.
„Tennurnar eru að brotna úr mér.
Sonur minn er dáinn, og mig lang-
ar ekki til að lifa lengur. Við verð-
um að ráðast á Pawneemennina og
ná hestum frá þeim. Og þegar við
látum til skarar skríða og gerum
það, ætla ég að binda mig við
staur.“
„Fólkið okkar“ vissi, að það voru
sérréttindi stríðsmanna að mega
deyja á þennan hátt, og allir sam-
þykktu, að veita skyldi Kalda-Eyra
þessi sérréttindi. Halti-Bjór varð
svo hrifinn af þessu heiti Kalda-
Eyra, að hann bað leyfis að mega
fara með honum, og var það veitt,
því að menn vissu, að hann var
hugrakkur unglingur.
í þrjá daga samfleytt hélt hópur
stríðsmannanna austur á bóginn.
Þeir lögðust til svefns á afviknum
stöðum, þegar hitinn var mestur
um miðjan daginn, en tóku svo á
rás, þegar rökkrið nálgaðist, og
hlupu greitt. Svo gengu þeir dálít-
inn spöl, en tóku svo á rás á nýjan
leik. Þessu héldu þeir áfram þar
til nokkru eftir dögun. Þeir hlupu
og gengu á víxl.
Skömmu eftir sólsetur þriðja
daginn fóru þeir Halti-Bjór og eldri
stríðsmaður í njósnaleiðangur á
undan hópnum. Þeir áttu að reyna
að finna tjaldbúðir Pawneemann-
anna. Þeir læddust áfram á milli
trjáa og runna, þangað til þeir
voru aðeins um fjórðungsmíiu frá
óvinunum.
Halti-Bjór hvíslaði: „Þetta er
bara lítill hópur veiðimanna. Þetta
er engin bækistöð."
Félagi hans svaraði: „Þeir eru
með hesta með sér. Sjáðu bara!“
Þeir læddust aftur til félaga
sinna, og eldri maðurinn leyfði
Halta-Bjór að taka fyrst til máls:
„Það eru ekki margir Pawneemenn
þarna, en margir hestar. Og þeir
eru að fara í þessa átt. Þeir munu
fara hérna rétt fram hjá okkur.“
Rétt fyrir dögun kvaddi Kalda-
Eyra félaga sína og gekk þögull í
átt til Pawneemannanna. Hann
stansaði á bak við dálítinn hól,
sem var rétt hjá tjaldbúð þeirra.
Þeir höfðu safnast saman í hóp,
og þegar þeir voru komnir dálítið
burt frá tjöldunum, gerði Kalda-
Eyra vart við sig og baðaði út
höndunum, til þess að hræða hest-
ana. Pawneemennirnir sáu, að hann
hafði bundið sig við staur, og gerðu