Úrval - 01.12.1974, Blaðsíða 29

FRIÐUR RIKIR I BARNABÆNUM
börnin hagnýta þjálfun í landbún-
aði, læknisfræði, kennslustörfum,
verslun eða tækni. Og þau eru hvött
til að velja þær greinar, sem henta
best þörfum landa þeirra. í Kóreu
til dæmis, þar sem í mörg ár hefur
verið lögð áhersla á húmaniska
menntun, vantar nú tæknimenntaða
menn. Þess vegna eru nú flestir
kóreubúarnir í Trogen í hagnýt-
um greinum, sem geta vegið upp á
móti þessum skorti. Ein kóreönsk
stúlka, Sunhi, er í vefnaðarnámi í
klæðaverksmiðju í St. Gall, og kó-
reudrengurinn Kim lærir bifreiða-
tækni við tækniskólann í Biel.
Barnabærinn styður einnig við bak-
ið á fyrri nemendum sínum. „Við
reynum að hjálpa þeim þangað til
þeir eru sjálfum sér nógir,“ segir
Hufschmid framkvæmdastjóri.
„Þessa stundina styðjum við um
það bil 75 manns, og af þeim býr
þriðjungurinn ennþá í alþjóðahúsi
barnabæjarins, Odyssé.“ Allt er
þetta fólk við nám einhvers staðar
í Sviss.
Sex mánuðum eftir að Corti hafði
stofnað barnabæinn í Trogen, var
sambærilegri stofnun komið á lagg-
27
irnar við norðvesturenda Boden-
vatns, í þýska bænum Wahlwies.
1959 var næsti Pestalozzi-bær reisi-
ur í Sussex í Englandi, og loks fyr-
ir fáum árum var stofnaður slíkur
bær í Bangalore í Indlandi. í Jap-
an eru áætlanir um að opna barna-
bæ um árið 1980. Allir þessir barna-
bæir eru innbyrðis samtengdir með
hinum alþjóðlega Pestalozzi barna-
bæjarsjóði, og hefur í grundvallar-
atriðum sama takmark og notar
sömu aðferðir.
Barnasálfræðingurinn í Trogen,
frú Beatrice Begert, hefur skýrt
þetta á einfaldan og ljósan hátt:
„Það er mikið hægt að gera ennþá.
En það er enginn vafi á því, að
Pestalozzi bærinn hefur sannað
gildi sitt. Trogen og systurbæir
hans, sem stofnaðir voru til að
hjálpa fórnarlömbum stríðsins og
neyðarinnar, eru nú viðurkenndir
sem stöðugar og þýðingarmiklar
menntunarmiðstöðvar — hver út af
fyrir sig smáheimur, þar sem frið-
ur milli þjóða er ekki aðeins slag-
orð, heldur daglegur raunveru-
leiki.“
☆
MISJAFNT ER MANNANNA GÆÐUM SKIPT.
Þegar frúin uppgötvaði, að hún var kona ekki einsömul, sagði
hún 15 ára dóttur sinni tíðindin, en sú dóttir hafði fram að þessu
verið einbirni. Stúlkan var sem þrumu lostin, er hún heyrði tíð-
indin: ,,Ó, mamrna," hrópaði hún svo. „Og þú sem bannar mér
meira að segja að nota varalit!“
J.B.