Úrval - 01.12.1974, Blaðsíða 31

É'G DÓ KLUKKAN 10.52
29
„Victor, Victor!" æpti ég í ör-
væntingu minni. É’g reif í hand-
bremsuna og kallaði á hjálp út um
glugga. Nú var komið grænt ljós
og bílarnir fyrir aftan óku framhjá
okkur. Enginn veitti okkur athygli.
Victor var nú grágrænn í framan.
Neðri kjálkinn slapti, en í augun-
um var ennþá þessi agndofa undr-
un. Ég reyndi að ýta honum frá
stýrinu til að aka honum á sjúkra-
hús, en nú varð manninum á ben-
sínstöðinni, Frank Colangelo, ljóst,
að eitthvað var að, svo hann hringdi
á lögregluna.
MIKILSVERÐAR SEKÚNDUR.
Klukkan var nú 10.55 og hjarta
mitt hafði staðið kyrrt í 3 mínútur.
í bókum um skyndihjálp stendur:
,,Ef andardráttur og hjartsláttur
stöðvast í meira en 4 til 6 mínútur,
hefst heilasköddun og dauði. Lífg-
unartilraunir verða að hefjast þeg-
ar í stað. Það eru sekúndurnar, sem
skipta máli. Tíminn var nú að renna
út. 60 sekúndur í viðbót, og heila-
frumur mínar myndu byrja að
deyja.
Nú gerðist fyrsta tilviljunin. Ekki
var búið að senda út boð frá lög-
reglustöðinni, þegar James Donn-
ellan, umferðarlögregluþjónn, nam
staðar á bak við okkur á gatnamót-
unum, þar sem bíllinn okkar hafði
stöðvast. Hann kannaði í flýti æða-
slátt og andardrátt, en fann hvor-
ugt, svo hann dró mig í flýti út úr
vagninum með hjálp Colangelos og
byrjaði að gera á mér öndunartil-
raunir og veita mér hjartahnoð.
Annar umferðarlögregluþjónn,
Michael Sena, var í kílómeters fjar-
lægð, þegar tilkynningin barst um
talstöðina. Hann var kominn til
okkar innan hálfrar mínútu. Hann
var með súrefnistæki í bílnum og
það tók hann aðeins sekúndur að
koma grímunni fyrir vit mín. Allan
tímann hélt Donellan áfram hjarta-
hnoðinu. „En ég hélt, að það væri
of seint,“ sagði Sena við mig síðar.
„Ég hefði þorað að veðja hverju,
sem væri. að þú værir dáinn.“
Frá lögreglustöðinni hafði líka
verið sent neyðarkall til sjúkra-
liðsins um litlu talstöðvarnar, sem
allir sjúkraliðar bera við beltið.
Þetta heyrði Tom McCann, sjúkra-
liðsmaður, sem var að líta eftir
brunavörnum aðeins um 50 metra
frá krossgötunum. Hann leit upp,
kom auga á Donellan og Sean, sem
lutu yfir mig, og eftir 10 sekúndur
var hann kominn.
„Ég þreifaði á hálsinum á þér —
McCann mér seinna. „Þú dróst ekki
andann, en þú hafðir opin augun.
Sjáöldrin voru útþanin, og það er
ekki góðs viti.“ Það þýðir, að heil-
inn fær ekki blóð, og að viðkom-
andi geti verið látinn.
Klukkan var 10.56. McCann tók
að sér hjartahnoðið. Þetta er 120
kílóa skrokkur, svo það hefur ekki
verið neitt hálfkák.
FULLKOMIN SAMRÆMING. Hin
undarlega keðja heppilegra tilvilj-
ana hélt áfram. Fyrir utan slökkvi-
stöðina voru vaktaskipti í þann
mund að verða, þegar kallið kom.
Eftir andartak yrði fyrri vaktin
farin, en sú síðari tæplega full til-
búin. Sjúkrabíllinn stóð alveg hjá
sjúkraliðunum, og 5 þjálfaðir sjúkra
iiðsmenn - Peter Brehmer, Ronald