Úrval - 01.06.1976, Qupperneq 17

14
URVAL
jakar af öllum stærðum rekast á og
molna á leið sinni ofan ána. Sums
staðar hrannast xstinn upp og myndar
uppistöðulón með straumiðum, þar
sem leiftrar á gullinn vatnakarfa.
Þegar allir hafa svo fengið að
bragða fyrsta fisk ársins, er ísinn
horfinn og fljótið streymir lyngt og
jafnt, spegilslétt. Flekar og flatbyttur
eru settar á flot. Nú má aftur sigla á
Gulafljóti.
Allt þar til sumarið kemur til fulls
verður gagngerð umbreyting á nátt-
úrunni. Plómu- og perutrén springa
út og verða alskrýdd blómum,
vínviðurinn skríður til allra átta.
Þegar maður stendur á borgarmúrn-
um umhverfis Kwei-sui og horflr út
yfír akrana, er engu líkara en þeir
hafi verið þaktir með teppi með
margvíslegu munstri, og litadýrðin er
ólýsanleg. Fisléttir reklar og skjálf-
andi espilauf dansa í mildu vorloft-
inu og sviffræ elmitrjánna svífa niður
og leggjast í dyngjur. Þúsundir kúa,
úlfalda og hesta eigra um slétturnar
og úða í sig grængresinu.
Fólkið setur niður kartöflur og sáir
til grænmetis. Þegar líður á daginn
verður sólin hlýrri og um hádegis-
leytið eru karlarnir komnir úr loðúlp-
unum og láta sólina skína á beygð
bökin. „Skinn að morgni, léreft um
hádaginn,” segir gamalt spakmæli.
„Sólin er klæði þín og himinninn
þak þitt.”
Nú eru allsnægtir af kúamjólk og
geitamjólk, af fiski og grænmed.
Aftur flnnur fólkið þrótt sinn og
fyllist nýjum móði. Afkoma þess allt
árið stendur og fellur með vorinu, og
þess vegna leggur fólkið alla sálu sína
í vorvinnuna. ,,Ein mínúta að vori er
VOR VID GULAFLJÖT
15
þúsund gullpeninga virði,” segir
spakmælið.
Nú eru yfir tíu ár, sfðan ég yfirgaf
þessar slóðir, og leið mín hefur legið
langt burtu. Ég hef orðið vitni að
heillandi fegurð vorsins í skógunum
miklu og séð flug svalanna undir
brennandi suðurhimninum. Samt
minnist ég vorleysinganna á hverju
ári og ilmsins af votum víðirunnum.
Bara ef ég gæti sent kveðju með
vindinum, sagt hafinu, að nú sé ég
fullsaddur af blómum suðursins og
þreyttur á framandi siðum og tungu.
Ég er sonur norðurslóðanna. Bara ef
ég gæti enn einu sinni gengið yfir
víðáttumiklar grasslétturnar norður
þar, séð þögul fjöllin teygja sig til
himins og loks lagst til hinstu hvíldar
við Gulafljót.
★

„ATLANTIS” í KASPÍHAFI.
Meðal íbúa á strönd Kaspíahafs hafa gengið frá kynslóð til kynslóðar
sagnir um bæ, sem eitt sinn sökk í hafið. Þessi þjóðsaga hefur lcngi
vakið áhuga vísindamanna, og leit fornleifafræðinga leiddi til þess í
fyrra að á hafsbotninum fannst steinmúr. I ljós kom, að þarna var um
að ræða akkerislægi, enda fundust þar bæði málm- og steinakkeri.
Frekari rannsókir hafa sýnt, að mörk þessa týnda „Atlantis” teygjast 7
kílómetra frá norðri til suðurs. Þarna hafa fundist ymsir húsmunir svo
og silfur og bronspeningar frá 12. og 13 öld.