Úrval - 01.06.1976, Qupperneq 110

108
ORVAL
fyrr hafði hann skoðað landmælinga-
kortin af fylkinu mjög vandlega.
Stundum sýndu þau staði, þar sem
verið hafði blómleg sveit fyrir heilli
öld. Og nú gátu fuglarnir tínt
óhindrað í sarpinn í yflrgefnum
bithögum og ávaxtagörðum, sem
grenitré höfðu nú slegið eign sinni á.
Þannig hafði hann fundið sum af
bestu akurhænsnafylgsnunum.
Hann hafði teiknað ófullkomna
eftirlíkingu kortsins aftan á umslag.
Hann hafði sett vel á sig, hvar af-
leggjarinn lá út af þjóðveginum
nokkurn spöl í norðurátt, þar sem
hann greindist svo í tvo vegarslóða.
Þaðan lá svo aðalslóðinn í austurátt
og yfír læk, sem átti sér jafnvel ekki
nafn. Og næsta morgun höfðu þeir
Shad svo lagt af stað saman til þess að
finna þennan stað. Þeir gátu ekki
ekið mjög langt í jeppanum, vegna
þess að flóð höfðu graflð veginn í
sundur, svo að sást í naktar klappirn-
ar, sem hann var lagður á. Hann
hafði stungið umslaginu með upp-
drættinum á í innanávasa á veiði-
jakkanum sínum og brugðið riffilól-
inni yfir framhandlegginn og lagt af
stað fótgangandi. Veiðihundurinn
skokkaði á undan honum. Hann var
með litla bjöllu á hálsólinni, og hún
gaf frá sér skæra hljóma, þegar hann
skokkaði áfram. Þetta var gömul
sleðaklukka, og hljómur hennar var
silfurskær, en ekki hvellur. Hann
bergmálaði um skóginn. Hann gat
fylgt hljóði þessu eftir inn í þéttustu
fylgsnin. Og þegar hljómurinn þagn-
aði, gekk hann í áttina til þess staðar,
sem hljómurinn hafði síðast borist
frá. Og þar beið Shad hans. Hann
hafði lagt klukkuna til hliðar, eftir að
Shad dó.
Það var þögult í skóginum núna,
þegar engir klukknahljómar bárust
að eyrum manns. Og leiðin var lengri
en hann hafði minnt. Hann hafði átt
að vera korninn að stóru hæðinni
núna. Kannski hafði hann valið
ranga slóð við vegamótin, þar sem
vegurinn hafði greinst. Hann stakk
hendinni í innanávasann á veiði-
jakkanum sínum. Umslagið með
uppdrættinum á var enn í vasanum.
Hann settist á klöpp til þess að átta
sig, og þá gcrði hann sér skyndilega
grein fyrir því, að hann hafði einmitt
sest á þessa klöpp fyrir tíu árum til
þess að borða hádegismatinn. Og
þarna var vaxborni pappírinn, sem
brauðsneiðin hans hafði verið geymd
í. Þarna var hann, þar sem hann
hafði stungið honum í sprungu í
steininum. Og þarna var dældin t
laufhrúgunni, þar sem Shad hafði
teygt úr sér við hliðina á honum.
Hann leit upp og sá þá hæðina á milli
trjánna.
Hann reis á fætur og lagði af stað á
nýjan leik. Hann hélt á rifflinum í
hendi sér. Skógurinn þéttist, eftir því
sem hærra dró í hlíðinni. En á stöku
stað barst sólargeisli niður á milli
trjánna.
Hann stansaði á hæðarbrúninni og
lagði við hlustirnar. Hann var að leita
að lágværu muldri lækjarins þarna