Goðasteinn - 01.12.1964, Blaðsíða 27

staura í ruðninginn úr skurðunum. Var þetta allgott vígi og
erfitt á að sækja sakir brattans.
Snemma morguns 14. október gerðu Normannar áhlaup, og
hófst þar með hin örlagaríkasta orrusta í sögu Englands. Lið
Englendinga var nokkru fjölmennara, en menn Vilhjálms voru
þjálfaðri, betur vopnaðir og höfðu auk þess öflugt riddaralið.
Haraldur Guðnason stýrði mönnum sínum af gætni og fyrir-
hyggju og lagði á það ríka áherzlu, að þeir héldu sig innan
víggirðingarinnar. Normannar gerðu hvert áhlaupið á fætur öðru,
en þeir áttu á brattann að sækja og varð ekki ágengt langa
hríð, og var mannfall miklu meira í liði þeirra. Tóku þeir þá
margir mjög að örvænta um sigur. Vilhjálmur hvatti menn sína
ákaft og brauzt fram í broddi fylkingar í hverju áhlaupi. Skyndi-
lega féll hinn spænski stríðsgæðingur hertogans, og Viihjálmur
hvarf í þröng bardagans. Orðrómur komst á kreik um, að for-
inginn væri fallinn, og misstu þá margir manna hans móðinn og
vildu flýja af vígvellinum. Vilhjálmur varð var skelfingar þeirrar,
er greip menn hans, og mitt í hita orrustunnar svipti hann
hjálminum af höfði sér svo að allir mættu sjá hann glöggt og
hrópaði hátt og snjalit: „Hugleysingjar, hví flýjið þið? Hér
sjáið þið mig. Dauðinn er að baki ykkar, en sigurinn framundan.
Eg er á lífi, og með guðs hjálp mun ég sigra“.
Orð Vilhjáims höfðu tilætluð áhrif á menn hans, og óx þeim
ásmegin við að hjá höfðingja sinn í fullu fjöri mitt í átökunum.
En þrátt fyrir harða sókn Norðmanna, stóðust Englendingar öll
áhlaup í vígi sínu, og degi tók að halla.
Vilhjálmur, sem sagður var sameina í fari sínu hugrekki ijóns-
ins og slægð refsins, tók því að beita brögðum. Lét hann nokk-
urn hluta liðsins gera sér upp flótta niður hæðina. Englendingar
létu blekkjast, og þrátt fyrir bann konungs síns þustu margir
þeirra út fyrir víggirðinguna til að veita Normönnum eftirför.
En þetta hefðu þeir ekki átt að gera, því að jafnskjótt sneru
hinir flýjandi við. Áætlun Vilhjálms hafði staðizt. Englendingar
guldu mikið afhroð fyrir að hafa látið gabba sig og hluta óvina-
liðsins tókst að brjótast inn fyrir girðinguna. Meginher Haralds
Goðasteinn
15