Úrval - 01.03.1979, Síða 16

14
sig eins og herforingi frá West Point
við hersýningu. Ég forframaði hann
upp í aðstoðarforingja minn.
Morguninn, sem ég átti að sýna
menn mína, stóðu þeir á réttstöðu í
þráðbeinni töð. Þegar ofurstinn mætti
klukkan níu var kæfandi hiti, en
röðin mín stóð grafkyrr. ,,Láttu þá
ganga,” skipaði ofurstinn.
,,Kœ þú tsjó!” hrópaði ég. 47
rifflar voru bornir að öxl eftir bestu
fyrirmynd. Svo byrjaði ég að telja
taktinn: ,Jit, jat, sen, sí, jot, jat,
jenn sí. ” Mennirnir horfðu beint
fram og þrumuðu á móti: ,Jit, jat,
sen, sí, ” og skálmuðu fram í
gallalausum takti. Það eina sem á
skyggði, var mín eigin frammistaða.
Ég var svo þaninn af spenningi og
kvíða að ég komst aldrei í taktinn.
Svo var þetta búið. Ég gekk til
ofurstans og heilsaði að hermannasið.
„Prýðilegt,” sagði hann. ,,Ég óska
þér til hamingju. Mjög snjallt hjá þér
að hafa þennan óreglulega takt.”
Smástund skildi ég ekki hvað hann
átti við, en svo rann það upp fyrir mér
að hann var að tala um taktleysið hjá
mér. Hann hélt að þetta væri sérstakt
kínverskt herbragð.
Grundvallarþjálfuninni var lokið.
Útskipunarfyrirmæli til nýliðanna
voru hengd upp. Ég sat utan við
æfingavöllinn og kínversku
hermennirnir mínir umkringdu mig
til að kveðja. Síðastur kom Tom
Chen.
,Jæja, lautínant,” sagði hann á
lýtalausri ensku. „Vertu nú sæll.”
ÚRVAL
Það datt yfir mig. ,,Tom Chen! Þú
talar ekki ensku!”
,,Jú, ég ernúhræddur umþað.”
,,En hvers . . .” byrjaði ég. En
Tom Chen og allir hinir voru þegar
komnir æðispöl frá mér.
Allt í einu fannst mér öllu skipta
að vita hvert þeir voru að fara.
,,Tom Chen!” hrópaði ég. ,,Hver
farið þið?”
Tom Chen var nærri kominn úr
heyrnarfæri, en hann bar hendur að
munni og hrópaði á móti: „Hawaii
— Pearl Harbor! ’ ’
STRlÐINU VAR LOKIÐ. Ég var
laus úr hernum og atvinnulaus. Það
var seint um haust. Ég var kaldur,
soltinn og átti aðeins tvo dollara. Á
34. stræti í New York City kom ég að
kínverskum matsölustað. Ég settist
við eitt borðið og þjónn kom til mín.
Ég benti á kjúklinga chow mein fyrir
75 sent. Þjónninn hvarf. Eftir
andartaks stund tók hann að bera mér
rétt eftir rétt: wor shu önd, steiktan
rís, hákarlauggasúpu.
,,Ég bað bara um 75 senta rétt,”
sagði ég. ,,Ég get ekki borgað fyrir
allt þetta.” Þjónninn brosti eyrna á
milli. „Ökey, þú borða. Ekkert
borga.” Ég var of soltinn til að neita,
heldur hesthúsaði allt saman og stóð
svo upp. Bak við mig heyrði ég niður-
bældan hlátur. Þarna, í eldhús-
dyrunum, stóð Tien Hung, og
kringlótt andlitið ljómaði. Kringum
hann ljómuðu tvö börn og ljómandi
kona. „Tien Hung,” sagði ég.