Úrval - 01.03.1979, Blaðsíða 26

24
ÚRVAL
„Fyrir húsaleigu,” sagði mamma
og raðaði upp silfurpeningunum.
„Handa kaupmanninum,” annar
stafli af peningum.
,,Til að sóla skóna hennar
Katrínar,” og mamma tók til hliðar
nokkra silfurpeninga.
,,Kennarinn minn segir að ég verði
að fá glósubók t þessari viku.” Það
var annaðhvort Kristín, Nels eða ég,
sem þetta sögðu.
Mamma lagði smápening til hliðar.
Við fylgdumst með hvernig
peningahrúgan minnkaði og héldum
niðri i okkur andanaum.
Að lokum sputði pabbi: ,,Er þá allt
upptalið?”
Og þegar mamma kinkaði kolli,
slökuðum við á spennunni og sóttum
skólabækurnar til að gera heima-
verkefnin. Mamma leit upp og brosti
og sagði: „Þetta er gott. Við þurfum
ekki að fara í bankann.
Bankareikningurinn hennar
mömmu var dásamlegur hlutur. Við
vorum öll hreykin af honum. Hann
gaf okkur yl og öryggiskennd. Enginn
annar sem við þekktum átti reikning í
stóra bankanum niðri í bæ.
Ég man þegar Jensenfjölskyldan
sem bjó neðarí götunni var borin út,
af því að þau gátu ekki borgað leig-
una. Við krakkamir horíðum á stóran,
ókunnugan mann bera húsgögnin út,
tókum í laumi eftir vanmáttartárum
frú Jensen og vorum gagntekin
skyndilegum ótta. Svona fór fyrir
fólki sem átti ekki peningastafla sem
merkt var , .Húsaleiga”. Gætu þessi
ósköp hent okkur?
Ég leitaði að hönd Krisrínar. ,,Við
eigum bankareikning,” fullvissaði
hún mig róleg. Og ég gat aftur farið
að anda.
Þegar Nels var búinn í
menntaskóla langaði hann í háskóla.
,,Það er gott,” sagði mamma, og
pabbi kinkaði samþykkjandi kolli.
,,Það kostar nokkuð,” sagði Nels.
Áköf drógum við stóla að borðinu
og settumst. Ég náði í skærlita boxið
sem Sigríður frænka hafði sent okkur
ein jólin frá Noregi, og lét það
varlega á borðið fyrir framan
mömmu.
Þetta var , ,Litli bankinn”.
Honum átti ekki að blanda saman
við stóra bankann niðri í bæ, þú
skilur. Litli bankinn var notaður fyrir
óvænt útgjöld, eins og til dæmis
þegar Krisrín handleggsbrotnaði og
varð að fara til læknis, eða þegar
Dagmar fékk vonda kvefíð og pabbi
varð að fara í apótekið til að fá lyf til
að setjaí vatnsketilinn.
Nels hafði þetta vandlega bókað.
Svona mikið til ferðalaga, fyrir
fatnað, skólabækur og mat. Mamma
athugaði tölurnar lengi. Svo taldi
hún hve mikið væri í Litla
bankanum. Það dugaði ekki.
Hún setti stút á munninn. ,,Við
viljum ekki fara í bankann er það?”
spurði hún mildilega.
Við hristum öll höfuðið.