Ársrit Torfhildar - 01.04.1989, Blaðsíða 16

Arsrit Torfhildar
Tíminn og vatniö, þótti hún það nýstárleg aö menn tóku
yfirleitt ekki eftir því að hún var reglulega stuðluð að mestu og
rími brá fyrir. Bók Jóns úr Vör, Þorpið, var róttækari hvað ytra
form áhrærir. En ástæðan fyrir því að Dymbilvaka er talin
tímamótaverk, liggur öðru fremur í myndmálinu. Hugsun
myndmálsins, ef svo má orða það. Bæði er það oft nýstáriegt
(klæddur í silki sem mér ormar ófu/upp rís ég fölur þessa
vökunótt) og einnig, sem kannski á stærstan þátt í að gera
Dymbilvöku að tímamótaverki, varpar skáldið hverri myndinni
upp á fætur annarri án þess aö hann reyni að sýna framá e-a
röktengingu á milli þeirra. Hann er ekki að segja frá, rekja e~n
atburð, heldur reyna reisa sig og heiminn á fætur eftir
kollsteypuna með s-heimsstyrjöldinni og afleiðingum hennar.
Heimurinn var nýr. Eftir að síðustu byssuskotin voru hljóðnuð
og vindurinn búinn að dreifa púðurmökknum, þá blasti við
veröld þar sem tvö risaveldi störðu hatursfull hvort á annað,
með jörðina kramda á milli sín, og veifuðu vopnum sem gátu
kallað eilíft myrkur yfir mannkynið. Tími alvitra skálda var
liðinn. Tími mælskufullra og stuðlaðra frásagna með lausnir
heimsins í lokaerindinu var liðinn. Veröldin rímaði ekki lengur,
orð virtust hafa glatað merkingu sinni. Óvissa og ringulreið
blasti við. Það kallaði á nýjar aðferðir. Nýtt tungutak.
V
DYMBILVAKA
Fyrsti hluti: Ljóðmælandinn sér með vökuþreyttum augum
hvar maður stendur fyrir utan gluggann og bíður eftir athygli.
14