Ársrit Torfhildar - 01.04.1989, Blaðsíða 20

Arsrit Torfhildar
Þá gullu heróp, bumbur voru barðar
og ólmir fákar stigu dans við hliðin
Við þustum fram og þeystum út í vindinn
Að þeysa útí vindinn virðist hálf tilgangslaust, það eru enda
hnípnar hetjur sem snúa heim til Ásgarðs undir kvöld:
Og tómlát gleði rann úr öðru auga
en óttaslegin spurn á reiki í hinu
í þriðja hlutanum kemur fram viss rómantík í heimsmynd
skáldsins. Huldumaður nokkur er kynntur til sögunnar og augu
hans geyma töfraorðið. Hannes skýrir þetta vel sjálfur í nýlegu
viðtali:
Ég hef trú á að mannkynið hafi einhverja
heildarvitund án þess að gera sér það ljóst, eitthvað
sem brýst í gegn þegar á reynir. Og sigri að lokum .
. . að brjóstvit mannsins sigri.19
Og jafnvel þó varir huldumannsins séu enn „luktar luktar“
í lokin þá er sú trú að töfraorðið sé fyrir hendi. Að maðurinn sé
góður í eðli sínu.
í þessum hluta reynir ljóðmælandinn að hrista af sér drunga
bölsýninnar, reynir að herða sjálfan sig og aðra upp í baráttu:
þú sem veldur hvorki önd né æði
en eigrar milli svefns og vöku
Svona upp með þig þaó er glas
„Svona upp með þig það er glas“
En undir lokin dregur niðrí honum. Listin og baráttukraftur
hennar er „draumsýn ein/og misheyrn“. Ekki frekar en fiðluspil
18