Ársrit Torfhildar - 01.04.1989, Blaðsíða 18

ArsritTorfhildar
gestsins og ljóðmælandans, en að því loknu hrannast fram
ljóðmyndir sem bregða á loft mismunandi andrúmslofti er valda
ólíkum geðhrifum lesandans. Ljóðmælandinn sveiflast milli
ólíkra tilfinninga. Ráðvilltur leitar hann athvarfs í fegurðinni, á
flótta undan vofum sem veiða mannleg hjörtu:
Ó veröld byrgðu saklaust auglit þitt
bak við blævæng þinna ljúfu drauma
er vindar veifa
Ó vatn mitt liggðu kyrrt
Ég veit hún líður þessi vökunótt
Það er eins og hann berjist við þá löngun að stinga höfðinu
í ljóðrænan sand, loka sig inni hjá fegurðinni og kasta
lyklinum. En alltaf brjótast fram spurningar, efi, sem neita að
láta hann í friði, svipta hann ró. Skiptingar eru oft snöggar:
Sofðu ó sofðu syngdu næturgali
Sofðu! /E hvartiXvP. Hvartx ég?
Hver erég? Hvaða högg í eyrum bylja?
Voveifleg! Veistu: það er hjarta mitt
Kviksett? . . .
Stef eru síðan endurtekin, eins og í tónlist, og fyrsti hlutinn
deyr út í ró sem er í andstöðu við upphafslínuna: „Ég sem fæ
ekki sofið“. f lokin sefur liljan (sakleysið-fegurðin) og þó tár
falli þá er fyrst og fremst kyrrð og ró.
Annar hlutinn byrjar á því að brjóta niður þá kyrrlátu
stemmingu sem 1. hlutinn skildi eftir. Dægur hafa liðið
„leyndum hamri bundin“ og:
16