Ársrit Torfhildar - 01.04.1989, Blaðsíða 23

Arsrit Torfhildar
skáldið aðeins maður og orð hans geta auðveldlega verið
hrópuð niður í „öskri ljónsins“
Sjáðu fálmandi grip minna skínandi handa
í skikkjufaldinn
er feykist undan blindum æðandi storminum
Einnig má taka vitann sem hugsjón, kannski þessa
sameiginlegu vitund mannsins bak við allt. Þá er engin furða
þótt ljóðmælandinn kikni undan byrðinni. Og með hugann við
hildarleik heimsstyrjaldanna spyr hann fyrir hönd
„brjóstvitsins“:
Hvar ferðast þú meðal dimmviðranna
með það djásn er ég gaf þér?
Hvar drúpir þú höfði undir kulnandi sólum viskunnar
og veist ekki framar hvar mín er að leita?
Þannig gæti ég haldið áfram að gefa vitanum ákveðin tákn
og vitnað í textann því til stuðnings, eflaust væri hægt að láta
hann ríma við meir en skáldskap, hugsjónir og -vita. Og
eflaust annað en skáldið hugsaði sér í upphafi. Bæði er textinn
það margræður (það á við allan bálkinn, nema kannski helst í
þriðja hluta) að hægt er aö skoða hann frá mörgum
sjónarhornum, og efins er ég einnig um að skáldið sjálft hafi
gefið honum eitt ákveðið tákn.
Altént má segja að í lokahlutanum hafi ljóðmælandinn gert
upp við sig. Hann ætlar að berjast. Fyrir hverju er óljóst, nema
kannski áðurnefndri heildarvitund mannkynsins - sem er óljóst
hugtak útaf fyrir sig. Því til áréttingar vísar hann, eða reynir að
vísa, konunni burt sem flæddi eins og heilagt sólskin, sem leið
eins og gyðja um vitund hans svo hann freistaðist til þess að
gefast henni á vald og loka sig inni með henni - og kasta
21