Ársrit Torfhildar - 01.04.1989, Blaðsíða 22

Arsrit Torfhildar
Sjáðu logasterk augun er svipast um
milli sviptibyljanna
Sjáðu fálmandi grip minna skínandi handa
í skikkjufaldinn
er feykist undan blindum æðandi storminum
Dymbilvaka var að mestu ort í Reykjanesvita þar sem
Hannes var um tíma aðstoðarvitavörður og stærsti hluti fimmta
kaflans er sterk myndræn lýsing á vitanum og umhverfi hans:
Þar sem eldurinn gróf sína ásýnd
á apal flatneskjunnar
meðal tvítugra hamra
borga
sem múruðu hjartslátt minn inni í
steindri þögn hinna þúsund langnættu ára
Ekki er þó hægt að komast hjá því að túlka myndkynngina
á fleiri vegu en glæsilega staðarlýsingu.
Þar er vitinn
líkt og blys er ég held
beinum armi undir hvolfþaki heimsins
steinbákn
sem ég veikburða armi veld
Vitann má hér taka sem hið lýsandi ljós skáldskaparins.
Ljós sem forðar fólkinu á hafi lífsins frá auðninni sem „ákallar
dauðann“. Auðnin gæti verið eyðimörk andleysisins eða þá öllu
heldur þunglyndið sem kemur fáu til leiðar, er sjálfseyðandi, en
þó uppspretta eða afleiðing sköpunar. Skáldið stendur þá
einmana í auðn vöku og þunglyndis en í veikburða armi logar
ljós hans; fegurðin - viskan. Veikburða því byrðin er þung,
20