Ársrit Torfhildar - 01.04.1989, Qupperneq 68

Arsrit Torfhildar
virðist svo sem mannkyninu ætti að fara fram og því hefur
skýlaust farið fram á þeim sviðum, sem því virðast ætluð til
framfara í samræmi við sjálft sig og tíma og rúm
skynjunarinnar. Hvað verður veit enginn. Hvað er veit eiginlega
enginn heldur - ekki með nokkurri vissu. Hugsandi menn vorra
tíma hafa áhyggjur af mannfólkinu og framtið þess. Glæpir,
lausung, og alls kyns svívirða fara vaxandi í heiminum og allt
virðist á hverfanda hveli. Hvað veldur? Hvað á að gera? Þannig
er spurt og svarað er á ýmsa vegu.
Eitt helzta einkenni þessarar aldar er hraði. Hraði í einu og
öllu sem snertir umhverfi mannsins. Svo geysilegur hraði í tíma
og rúmi, að eilífðarneisti hægfara þroska mannssálarinnar getur
ekki fylgzt með. Og því flýr maðurinn. Hann flýr flótta
ofsalegs hraða. Án þess að vita það eru flestir menn á stöðugum
flótta, stöðugum flótta frá sjálfum sér, frá raunveruleika sjálfs
sín. Hræðsla mannsins við að missa eitthvað, verða af
einhverjum lífsins gæðum rekur manninn í lágkúruleika sínum
sífellt lengra og Jengra út í lágkúruleika umhverfis síns, og um
leið æ lengra frá hinu bezta í honum sjáifum og umhverfi hans.
Hræðslan (sem fæstir skynja) við að verða öðruvísi en aðrir
og vekja því miður álitlega eftirtekt, verða „hjákátlegur“ eða
eitthvað því um líkt rekur manninn inn í hugsunarlausa mergð
mannanna. Hvernig hlutirnir svo snúast, þegar þannig er komið,
- það er „tíðarandinn“.
Hér á landi hefur tíðarandi síðustu ára valdið
ábyrgðarmönnum áhyggjum. Virðist sem skólaæska landsins
eigi mikinn hlut að máli þessu, og þá ekki sízt Menntskælingar
hér í Reykjavík. Alþýða manna hér í bæ virðist njóta þess öðru
fremur að smjatta á hneykslissögum um menntskjælda menn,
og eykur það til muna ábyrgð og áhyggjur forráðamanna
66