Ársrit Torfhildar - 01.11.1990, Blaðsíða 9

Hérna fer Örn á kostum. Mér er það til efs að hann hafi skrifað
jafn vel orðaðan dóm. Og stuttu síðar klykkir hann út með að
"innihald þessarar bókar [sé] texti á við Reykjavíkurbréf
Morgunblaðsins". Það er, blaðagrein en ekki ljóð.
En svona sterk afstaða er ekkert einsdæmi hjá Erni.
Yfirskriftin á dómi hans um bók Stefáns Snævars, Hraðar en
Ijóðið, er "Flogið frá skáldskapnum" 4:
Oft kemur það sjónarmið fram að ritdómarar eigi ekki að skrifa
um bækur sem þeim fmnist verulega misheppnaðar, "þær geymi
þögnin best". Sjálfsagt á það stundum við, en ekki hér, þegar um
er að ræða fjórðu ljóðabók höfundar sem notið hefur verulegrar
viðurkenningar, m.a. í hópi skálda. Enda minnir mig að næstu
bækur hans á undan þessari væru miklu betri...
Það er rétt munað hjá Erni að fyrri bækur Stefáns eru betri,
sumar þeirra jafnvel ansi góðar. En aðalatriðið í klausunni er að
þar er minnst á algengt og hvimleitt sjónarmið; að ekki eigi að
skrifa um vondar bækur. Náskyld þessu er sú stefna að skrifa ekki
beint illa um neina bók. Jú sjálfsagt að skammast eitthvað, en til
mótvægis er bent á það sem gott er. Jafnvel þó hið góða nái varla
miðlungs gæðum. Afleiðingin er meðal annars sú, að ungt fólk
með skáldadrauma gefur út bækur, fær föðurlegt klapp og virðist
þá engu gilda hvort höfundurinn teljist tvímælalaust efnilegt
skáld eða hann sé það sneyddur slíkum hæfileikum að helst ætti
hann að höggva af sér báðar hendur til að forða ljóðinu frá
skemmdum.
Fyrir tveimur árum dró úr skrifum Arnar og nýr ritdómari tók
við af honum, Kjartan Arnason.
Kjartan hefur gefið út ljóðabók og smásagnasafn, maðurinn er
skáld. Það er sjálfsagt að krefjast þess að þeir sem eru vanir að
glíma við tungumálið og búa til myndir úr því, skrifi betri stíl en
aðrir. En því miður er það ekki svo með Kjartan. Dómar hans
eru sjaldan beinlínis illa skrifaðir, en þeir eru aldrei vel skrifaðir.
Yfirleitt skiptir hann dómunum niður í tvo til þrjá kafla, rekur
sig eftir bókinni, tekur dæmi. Hann virkar yfirvegaður og tekst
7