Ársrit Torfhildar - 01.11.1990, Blaðsíða 32

Einar Falur Ingólfsson
í HVÍTÁRNESI
Máninn er bfldekk í skafrenningi. Nokkurskonar sjónvarpsblámi í annars
myrkvaðri stofu; einhver í grennd sem bryður klaka. Annars enginn nema
þögnin. í nóttinni standa tvö hús flöt, rétt fyrir ofan spegilgler vatnsins sem
ekkert brýtur utan stöku jaki. Heimur án tíma. I öðru húsinu nokkrir hestar:
einn skjótur, annar leirljós og hinir flestir rauðir, en í myrkrinu eru þeir allir
eins.
Hinum megin er engin hreyfrng. Svo opnast dyrnar, hespaðar að innan, og
hún kemur inn. Varlega. Haflar aftur; lokar svalt hálendið úti. Þó snöggur
gustur um herbergin tvö, upp stigann brakar í einni tröppu, einn hring og út.
Hún lítur í fremra herbergið: klætt viði, máninn sýnir skuggamyndir af
ókennilegum hlutum á borði við gluggann. Gamall í fleti við dyrnar, margsetin
gæra milli axla og mjaðma; andar ójafnt og ört, eins og hafi ekkcrt lært á sjötíu
árum. Enn er klaki bruddur. Annars þögnin og lágt uml í kamínunni. I koju á
móti er pilturinn, renglulegur nýliði í sveit hálendismanna. Fölleitur og á
stokknum liggja gleraugun kámug eftir sjöfjallaferð. Grunar hljóð, laumar
vökuþreyttum augum að dýpinu milli dyrakarmanna: Þau lenda á svörtum
veggnum handan. Allt kyrrt. Þá fer hún, opnar eldhólfið og blæs í; erfítt fyrir
einhentan að spenna hlemminn en hún er sterk og hitinn skríður niður á gólf,
inn í herbergin. Hún tyllir sér og andvarpar. Tíminn er löngu horíinn og augun
mött af sorg og andvökum; bið eftir engu.
Skyndilega ríður vindurinn í hlað með sex til reiðar. Gamall maður rís upp
og gjóir sjónum út í sortann sem einhver rúllar upp við sjóndeild. Enginn
sjáanlegur. Hún fer varlega út og dyrnar lokast með lágum smelli. Þeir horfast
í augu í grárri skimunni. Dögunin er viðkvæm eins og döpur kona, tími til að
fara.
30