Ársrit Torfhildar - 01.11.1990, Blaðsíða 55

í ljósi samtímans. Endurvinnslan felst í því að sótt er í
lágmenninguna, og "ruslið" er sett í nýtt samhengi og lyft upp úr
láginni.
Bókmenntaumræðan í sögu rithöfundarins beinist aðaliega að
sögunni um Önnu Deisí og samþætting beggja sagnanna gerir að
verkum að það er eins og verið sé að semja söguna um Önnu
Deisí. Líkt og lesandi prófar rithöfundur hvort hegðun
persónanna standist raunsæislegar kröfur. Hann setur upp
leikþátt sem sýnir áþreifanlega hvernig lesendur lifa sig inn í
söguhetjuna meðþví að prófa hvort þeir myndu haga sér eins við
sömu aðstæður. I þessum "vísindalegu" innlifunartilraunum er
komið aftan að lesandanum. Meðvitað lætur Auður söguhetjuna
gera hluti sem eru á mörkum þess að teljast eðlileg hegðun. Sem
dæmi má nefna að eyðslusemi Önnu Deisíar var að brjótast um
í mér og því brá mér óneitanlega þegar rithöfundurinn fór að
velta því fyrir sér nokkrum blaðsíðum síðar, hvort það gæti
staðist að Anna Deisí, sem áður var bláfátæk, yrði skyndilega
mjög laus á fé.
SAMRÆÐA TVEGGJA SAGNA
Ung, há, feig og Ijóshærð telst til metabókmennta, bókmennta
sem fjalla um aðrar bókmenntir. Viðfangsefnið er víxlverkan
bókmennta og daglegs lífs.
Sögurnar tvær spegla hvor aðra og mynda heillega samræðu
sem er einmitt einkenni margra annarra póstmódernískra bóka.
Báðar ganga þær í hring. Leitin að Önnu Deisí er sjálfsleit og
saga rithöfundarins byrjar á því að hann ákveður að skrifa
rómantíska ástarsögu, þar sem söguhetjan giftist
draumaprinsinum í sögulok, og endar á því að rithöfundurinn
minnir lesandann á að hann hafi staðið við loforð sitt.
Þrátt fyrir ólíka framsetningu er bókmenntaumræðan í báðum
sögunum mjög samhljóma og finnst mér rödd rithöfundarins og
sögumannsins í Önnu Deisí renna of mikið út í eitt. Það mætti
jafnvel túlka sögu rithöfundarins sem bóklega kennslu og sögu
Önnu Deisíar sem verklega, þar sem saga rithöfundarins
53