Ársrit Torfhildar - 01.11.1990, Blaðsíða 25

einlægni að hugsa sig vel um ef harni ætlar að halda áfram að
skrifa ritdóma.
Það getur enginn mótmælt því að Árni Bergmann er snjall
penni. Og það getur heldur enginn neitað því að Þjóðviljinn væri
ennþá mjóslegnari ef Árna nyti ekki við. Einu sinni heyrði ég
Hrafn Jökulsson, skáld og blaðamann, skilgreina hann sem
"manninn sem skrifi Þjóðviljann." Ekki fjarri sanni. Ég verð þó
að viðurkenna að stundum finnast mér vera þreytumerki á
skrifum Árna, verð hálf vondur út í hann; illa farið með góðan
penna. Hann er eins og atvinnumaður í fótbolta sem virðist vera
að missa ástríðuna. Er að vísu fjandi góður, fastamaður í
landsliðinu, en gæti verið betri. En Þjóðviljinn er blankur og
hefur ekki efni á að ráða sæmilega penna og þess vegna þarf Árni
stundum að skrifa blaðið. Þetta kemur vel í ljós þegar jólin
nálgast; Heims um ból kaupmanna og bókamanna. Þá er
bókablað í Þjóðviljanum þar sem brosmildur Árni er með á
annan tug dóma. Undarleg afköst, hugsar maður.
Árni er meðvitaður um óréttlæti heimsins og finnst að skáldin
eigi að vera það líka. Ádeiluskáld, takk fyrir. Þess vegna kætist
hann þegar einhver skammast yfir vonsku mannanna. Stefán
Hörður til dæmis:
Um hvað yrkir Stefán Hörður? ÖIl svör við slíkri spurningu verða
klaufaleg. En það er rétt að geta þess að stundum er hann í
ádrepuham. Og þá er hann mest að hugsa um manninn sem
frekan og sídritandi gauksunga í hreiðri lífsins. 29
Þetta er nú ansi vel orðað, eins og dómurinn í heild sinni. Ekki
við öðru að búast þegar Árni er annars vegar. Það er hins vegar
galli að mesta plássið fer í að rýna í ádeiluljóðin, galli því þau eru
ekki stærsti hlutinn. Árni bendir sjálfur á að: "Þessi bók geymir
prýðileg ástarljóð", en af einhverjum ástæðum þykir honum
óþarfi að tala um þau og birta sýnishorn. Árni blindast stundum;
honum hættir til að taka boðskap fram yfir innihald. Á móti vegur
að maðurinn er gagnrýninn, er ekkert að klappa menn upp ef
þeim mistekst. Og þá skiptir engu hvort þeir heita Stefán Hörður,
23