Ársrit Torfhildar - 01.11.1990, Blaðsíða 38

- blackout -
Stúlkan: Og þegar heim kemur finn ég að allt er öðruvísi. Að allt
verður framvegis öðruvísi. Ég er ný. Vígð. Fullorðin. Og mín
bíður eitthvað óvænt. Það verður bæði hlýtt og kalt einsog
allt sem kemur að óvörum en menn vantar samt sem áður
Nóttin kemur. Þau elskast. Tala mikið á meðan. Um
stjörnur og ástina sem ekkert gefur nema sjálfa sig og ekkert
þiggur nema sjálfa sig. Um ást eyðingarinnar. Um ást sína.
Aðeins stundum gleyma þau að troða í gatið og augu mín
smeygja sér í gegn. Sjá hið forboðna. Horfa á ástina verða
að stjörnum í myrkrinu í gegnum skráargat. Þær nætur er
pabbi gullrautt ljón sem engu eirir og Þórhildur fugl með
brotinn væng. Og á eftir liggja þau svo saman ljónið og
fuglinn í faðmlögum og hlæja. Ég er ein...
(les)Þú ein veist og skilur hvers vegna ég er farin.
Að ég hafi gefist upp.
Að það hafi verið mín ástæða.
Vertu svo upprétt manneskja í lífinu Isbjörg mín.
Og hörð eins og við pabbi þinn höfum brýnt fyrir þér.
... Og þegar ég sest niður í frænkustólinn í stofunni. Kóngur
í mínu ríki. Heyri ég fýrir mér raddir foreldra minna
samhljóma. Einsog tónar fullkomins lags. Mér finnst lagið
falskt. Ég sakna þeirra. Það er yfir mér kyrrð. Einhverskonar
eilífðarþögn. Og einsog stef við söguna mína sem byrjaði
þegar ég vissi að pabbi segði ekki eitt aukatekið orð framar
hljómar nú framhald. Ég hverf. Ég sé.
Skrifstofa - Maður situr við skrifborð. Pétur kemur inn og
sest. Hann er þreytulegur.
36