Ársrit Torfhildar - 01.11.1990, Qupperneq 15

víðsfjarri. Afleiðingin af öllu þessu er þreytulegur og stundum
klisjukenndur stíll. Lítum til dæmis á skrif hans um bók Hrafns
Jökulssonar, Síðustu Ijóð:
Ljóð Hrafns eru viðbrögð við því sem umlykur hann og sem slík
nokkuð ungæðisleg og dómhörð. Þau eru ekki laus við
sjálfumgleði og drýldni, hvort tveggja þjóðleg einkenni. Hrafn
ber sig mannalega, en undir niðri eru tilfinningar sem valda því
að stundum er tekist á við dýpri rök tilverunnar af einlægni. 12
Og undir lok dómsins tekst Jóhanni að keyra útaf með
setningunni: "Síðustu ljóð eru vonandi ekki síðustu ljóð Hrafns."
Mér finnst ég hreinlega heyra hlátur skáldsins yfir þessum
orðum.
Eins og ég gat um hér á undan er lenska meðal ritdómara að
taka helst enga afstöðu til fyrstu bókar höfunda. Jóhann er engin
undantekning. 1988 gefur Ari Gísli Bragason út bókina Orð
þagnarinnar. Hófsemi, sem er hættulega skyld áhugaleysi,
einkennir stuttan dóm hans um bókina. 13 Af gömlum vana segir
Jóhann fátt um gæðin, almenn orð um yrkisefni, birtir eitt ljóð
og síðan niðurlag:
Ari Gísli lætur sér nægja veröld ákveðinna tilfínninga, hefur líka
tímann fyrir sér að gh'ma við önnur yrkisefni, takast á við flóknari
heimsmynd. Það er þó nokkur ákvörðun að segja skilið við
hversdagsleikann og leiða sjálfan sig á á vit drauma eins og segir
í Núna. Þetta tekst skáldum vissulega misjafnlega. Þótt ýmislegt
megi finna að þessari frumraun Ara Gísla Bragasonar, orðavali
og efnistökum...
Hér ætti Jóhann að birta dæmi, sem hann gerir ekki. Hvað á það
að þýða að slá svona löguðu fram án þess að rökstyðja mál sitt?
Það sem Jóhann telur galla geta aðrir talið kost. En dómurinn er
ekki búinn:
...er bók hans skemmtilegur vitnisburður um þankagang ungs
fólks. Hún er til marks um ljóðaáhuga sem nauðsynlegt er að hlúa
að.