Ársrit Torfhildar - 01.11.1990, Síða 26

Hannes Sigfússon eða séu áköf ádeiluskáld eins og ísak
Harðarson.
1984 gaf ísak út Ræflatestamenntið. Ritdómarar skiptust
nokkurn veginn í tvö horn. Ég man eftir að Guðmundi Andra
þótti bókin léttvæg; hávaðasöm orð án mynda, hann sá ekkert
gott. Árni Bergmann var í hinu horninu, ánægður með
innihaldið. Talar um einlægan texta, velheppnaða ádeilu. En sér
þó vankantana:
Helst þarf að gagnrýna ísak fyrir það að hann vanræki myndmál
ljóðanna. Þess í stað fer hann mjög nálægt ræðumennsku,
almennum umræðugrundvelli og málfar hans, félagsfræði og
jafnvel íjölmiðlaskotnu. Dæmi um þetta skulu tekin úr ljóði sem
heitir "Rödd úr 12. húsi," en þar rekur hvað annað:
Ég þoli ekki þetta gerilsneydda líf...
það er enga fullnægingu að hafa neins staðar...
reglur hópfélagsins og sífelld
pressa míns nánasta umhverfis...
okkur dreymir enga drauma
lengur
og hugsjónirnar horfnar...
Allt er þetta vafalaust heiðarleg hreinskilni, en málfar af þessu
tagi dugir ekki til að smíða úr þann hvassa hníf sem skorið gæti í
sundur tregðu lesandans—30
Menn sem eru hlaðnir störfum þurfa stundum að kasta til
höndum til að ljúka öllu af í tíma. Árni er þar engin
undantekning, og þá skín í gegn að bak við dóminn er
flausturslegur lestur; hálfur dómurinn, oftast stuttur, fer í
almennt spjall. Þá er undir hælinn lagt hvort hægt sé að tengja
það við bókina. Og stundum bullar hann meira að segja. Ég nefni
til dæmis niðurlag ritdómsins um bók Stefáns Snævars, Hraðar
en ljóðið 3i:
Að öllu samanlögðu er þessi heimspekilega dagbók skálds
velkomin tilbreyting frá þeirri súrrealísku óreiðu sem margir
treysta á um þessar mundir, án þess að huga að því hve leiðinleg
hún verður fljótlega, í stórum skömmtum étin.
24