Ársrit Torfhildar - 01.11.1990, Síða 41

Lyktin. Þungan viöbjóðslegan þef leggur upp af hrúgaldinu.
Tár leka úr augunum. Ég sé það sem ég sé. Blóð. Ég kippi
sænginni til mín. Held um hana. Hendur mínar stálgreipar.
Hann liggur á gólfinu. Allsber. Hann er einsog helgimynd
nema með opinn munn og hvítt löðrið í munnvikunum
storknað á gulri húðinni. Hann er alltaf útitekinn hann
pabbi. Alltaf brúnn. Hann er alltaf fallegur.
A gólfinu við sundurskorna úlnliðina eru blóðpollar. Einn
aflangur pollur við hvorn úlnlið. Og það renna taumar úr
pollunum út á grátt teppið. Taumarnir eru svartir. Fimmti
dagurinn rennur aldrei aftur upp í lífi pabba. Ég beygi mig
niður einsog einhver djöfullegur kraftur, einhver niðandi
þyngsli yfirtaki hné mín og hendur. Ég leggst ofan á hann.
Legg andlitið við brjóst hans. Snerti hárin. Strýk um háls
hans. Loka vörunum. Þurrka burt froðuna með
handarbakinu og læt einsog ég andi fyrir hann. Velti mér
loks af honum ofan í blóðið og maka því um andlit mitt. Það
er kalt og dimmt. Og ég sofna með blóðbragð í munninum.
Það er satt. Ég sofna...
Sanngjörn? Hvernig get ég verið það? Ég er óvinur
sannleikans ykkar. Og mér er sama. Mér áskotnuöust aldrei
rétt vopn. Þið földuð vopnin. Voruð klók. En þér er ekki
sama Pétur. Þú ert verndari þessa sannleika. Ástmögur hans.
Keludýr reglnanna. Skyldunnar. Og þú ert síðasti naglinn í
kistu nornarinnar sem situr á móti þér. Mig langar að öskra
núna. Mig langar líka að éta þig. Sýni klærnar.
Kona inní nýtísku stofu. Pétur kemur inn - þau faðmast -
hann kyssir hana stutt en blíðlega.
ÞórhilduriHvernig hefur hún það?
Pétur: Hún er dugleg.
Þórh.: Já ég veit. Hún er alltaf d ugleg og sterk. Sterk og falleg. Hún
hefur alltaf staðið sig vel...
39