Ársrit Torfhildar - 01.11.1990, Síða 56

endurspeglar hugrenningar rithöfundar en saga Onnu Deisí
úrvinnslu þeirra.
Bókin er blanda bókmenntaverks og bókmenntagagnrýni.
Auður er að brúa bil "hins almenna lesanda" og
bókmenntastofnunarinnar. Afstaöa bókarinnar til
fagurbókmennta er mjög lituð hefðbundnum fordómum.
Fagurbókmenntir eru leiðinlegar og Auður reisir sér varnarmúr
úr háði til að undirstrika að þetta eigi ekki að vera
bókmenntaverk:
"Bókin ermeðalmennskan uppmáluð. Efeinliver vill vita af hverju,
pá er það vegna þess að þama úti er fiillt af meðalmönnum sem
Iesa meðalbœkur eftir meðalhöfunda. Þeim er skítsama hvað
ofurmennum finnst um hana." (bls. 130)
En hljómar þetta ekki eitthvað falskt? Mér finnst hér eins og
verið sé að veiða lesendur í gildru. Láta þá halda að þetta sé
ekkert bókmenntaverk, þeir geti alveg slakað á. Ég veit ekki
hvort þetta er meðvitað eða ómeðvitað en um mikla mótsögn er
að ræða, annars vegar milli þess sem bókin er og þess sem hún
segist vera.
Auður vill vera skemmtileg og ná til "almennings", en um leið
sættir hún sig ekki við að fylgja formúlu afþreyingariðnaðarins.
Frumleiki verksins felst í meðvituðum og ýktum ófrumleika.
Bókmenntir eru birtar sem afsprengi hefðar en ekki sem
sköpunarverk einstaklings. Höfundur stelur meðvitað og túlkar
oft út frá öðrum verkum:
"Brennandi geislar miðbaugssólarinnar (við emm á 42.
breiddarbaug en hver kœrir sig um staðreyndir? er þetta bók?)
kynda borgina djöfullegri natni. Lofthitinn hœkkar, úti, inni, loftið
errök, heitkvoða, hvergifriðland, nema kannski í baðkerinu (erég
Marat? vitið þið hvað gerist ef rafmagnsritvélin dettur ofan í
baðvatnið?)" (bls. 150)
Þessi sjálfsvitund er eitt einkenni póstmódernískra bókmennta
eins og fram kemur í grein Ástráðs Eysteinssonar, "Hvað er
póstmódernismi?":
54