Bergmál - 05.01.1954, Síða 2

KRISTJÁN FRÁ DJCPALÆK
TRÖLLASLAGUR
Kólgubakki byrgði sól,
brimið skall á söndum.
Mig á berum kjúkum kól.
Kalt var þá á Ströndum.
Tölti ég um og tágar reif, í
tíndi sprek á fjölum.
Loks ég villtist langt úr byggð,
lenti í hendur tröllum.
Inn í helli um hamrarið,
heim þau feng sinn báru.
Teygðu mig að tröllasið,
tunguna úr mér skáru.
Mannaþef og matarvon
meta risar kunnu.
Hrolls ég kenndi, hjartað fraus,
haturs eldar brunnu.
Sólin bjarta, seig í mar,
sem vér mennskir blessum.
Boðið heim í helli var
hrímþursum og skessum.
Allt var jötna erfðagóss
út úr fylgsnum grafið,
það sem tröllin meta mest.
Mannblót skyldi hafið.
Tók að ærast trölla fans.
Tærðu brjóst mitt sorgir.
Fast var stiginn djöfladans.
Dundu hamraborgir.
Slógust flögðin lima-löng.
Loft var ógnum þrungið.
Drukkið var úr belgjum blóð
byggðarmanna og sungið.
Hnútum kastað, hroðin föt,
hlegið dátt og orgað.
Mér var borið mannakjöt,
meir en ég gat torgað.
Skessu og þursa skál ég drakk,
skýldi ógn og hryllíng.
Undankomu hafði í hug.
Hellar skulfu af trylling.
Sóttu að mér flögðin fast,
fangbrögð þreyta mátt’ ég.
Varir sprungu, í beinum brast,
búinn dauða átt’ ég.
Loks ég trölla fjöregg fann,
fljótt það braut í hendi.
Hljótt varð inni, hlóð ég köst,
hræ á eldi brennd.
Hirzlur gulls ég hafði á brott,
heim er drógst á Strendur.
Margan góðan grip ég hlaut,
góssið þukla hendur.
Engan kannast við ég vil.
Vinum fjarri öllum
gleð ég mig við gullið rautt,
gullið rautt frá tröllum.
Málsháttur:
Leggja skaltu á hafið þó hnyklist ægir
blár
og hríðarbakkinn færist nær og
dökkni.
Þú mátt ekki hræðast þó hrynji um
þig sjár.
— Það er enginn verri þó hann vökni
Aldrei skaltu byrgja það, sem innifyrir
býr.
né æðrast, þó svo sterkur maður
klökkni.
Gráttu bara, vinur, þegar gæfan frá
þér snýr.
— Það er enginn verri þó hann vökni.