Bergmál - 05.01.1954, Qupperneq 9

1954
Aðdáunar-bjarma brá fyrir í
augum ungu stúlkunnar, enda
þótt hún reyndi að láta ekki á
því bera. „Svo skal verða sem
þér óskið,“ sagði hún.
Mennirnir þrír voru nú færð-
ir á brott, og stuttu síðar sendi
unga stúlkan rakara til þeirra,
eins og hún hafði lofað. Þetta
var holdgrannur og væskilsleg-
ur maður og á meðan hann
beitti rakhníf sínum fimlega á
vanga og háls, komst Hawke að
því,. sér til lítillar uppörvunar,
að rakarinn var jafnframt böð-
ull hjá sjóræningjunum.
Hann gaf Hawke nákvæma
lýsingu af hinu ógeðfellda böð-
ulsstarfi sínu.
„Ég hengi menn fyrir glæpi,
sem framdir eru á skipsfjöl,
sker á háls þá sem gerzt hafa
nærgöngulir við kvenfólk, eða
dregið sér ólöglega af herfeng.“
„En auðvitað,“ hélt hann á-
fram, „þarf ég ekkert að skipta
mér af njósnurum, þeir lenda
allir á fjörustólpunum. En það
eru stólpar, sem reistir eru við
sjávarmál á háfjöru. Og við
þessa stólpa eru njósnararnir
bundnir, svo að krabbarnir geti
fengið sér gómsæta bita á með-
an flæðir að, og þangað til há-
flæði er komið og drekkir mönn-
unum. Ég hef séð krabba hér,
------------------ Bergmál
sem eru á stærð við kókoshnet-
ur.“ Hann hló ánægjulega er
hann minntist aðfara krabbanna
við slíkar aðstæður.
En svo fór rakarinn að ræða
um önnur efni. „En auðvitað
geðjast mér langbezt að rakara-
iðninni,“ hélt hann áfram. „Þá
er ég á minni réttu hillu. Ég
var líka mjög þakklátur við ung-
frú Spitfire Stevens fyrir að
senda mig til ykkar í þessum
erindum.“
„Sögðuð þér — Spitfire?"
spurði Hawke og brosti. „Engin
kona er kölluð — hin eldspýj-
andi — að ástæðulausu.11
Rakarinn hló drýgindalega.
„Þér munduð vita um ástæð-
una, herra minn, ef þér reynduð
að kankast til við hana.“
Hawke leit niður á fjötraðar
hendur sínar. „Það eru ekki
miklar líkur til að ég geti það,“
sagði hann gremjulega. „En víst
væri það gaman, rakari. — Yeru-
lega gaman.“
Þessi síðustu orð Hawkes bár-
ust til eyrna ungfrú Stevens,
því að hún hafði slangrað í átt-
ina til þeirra án þess þeir veittu
henni athygli. Hún virti andlit
hans fyrir sér, eins og hún væri
að skoða höggmynd. Strauk
höndinni því næst um höku hans
og veitti rakaranum viðurkenn-
7