Bergmál - 05.01.1954, Qupperneq 15

1 9 54 -----------------------
líka, dreymandi eins og kona,
sem veit hún er aðlaðandi í aug-
um karlmannanna. Glettni skein
úr augum hennar.
„Hefirðu verið góð?“ spurði
Gabriel. Þetta átti að vera grín.
En þó átti það jafnframt að
minna hana á, að hann hafði
kysst hana í fyrra-sumar eftir
dansleikinn, áður en hann lenti
í vandræðunum, og að hann
langaði til þess hverja stund að
kyssa hana á ný, alltaf.
Svipur hennar varð dapur-
legur og andagtugur. — Ein-
hverntíman myndi þetta fagra
andlit tilheyra einhverjum karl-
manni.
„Já, Gabriel." Hún brosti á
ný. „En þú? Lentir þú í nokkr-
um vandræðum?“
„Nei,“ sagði hann. Hún vissi,
að hann hefði ekki getað lent í
slag. Hvernig hefði slíkt mátt
verða? „Er dansleikur í kvöld?“
„Já,“ hinar holdgu varir
Mörtu opnuðust og lokuðust og
opnuðust á ný. „Ég verð að fara.
Bless á meðan, Gabriel.“
Hann horfði á eftir henni,
hvert svo sem hún var nú að
fara. Hún var fögur kona, sem
hlaut að elska og verða elskuð.
Svo fór Gabriel í búðina. Lít-
il bjalla yfir dyrunum hringdi
------------------ Bergmál
um leið og hann gekk inn. All-
ar hillur voru fullar af varn-
ingi, svo að vöruflutningaskip-
ið hlaut að hafa verið á ferðinni
nýskeð með ársbirgðirnar, það
var heppilegt fyrir Gabriel.
Hann litaðist um og sá þarna
skyrtur, net, veiðigildrur, öngla,
tóbak, kornvörur og skotfæri —
allt, sem hann þarfnaðist. Hann
hafði komið á réttu augnabliki.
Kaupmaðurinn, herra John-
son var með silfur- og pappírs-
peninga fyrir framan sig. Hann
var að telja peningana og skrifa
í stóra bók. Það hét víst kladdi,
eða eitthvað þvílíkt.
„Sæli-nú, herra Johnson,“
sagði Gabriel, þegar kaupmað-
urinn hætti andartak að telja og
skrifa.
Herra Johnson leit upp. Það
var í annað skipti, sem hann leit
á Gabriel síðan hann kom inn.
„Nú, það ert þú,“ sagði hann.
„Hvenær komstu?“ — Hann
sagði ekki „Sæli-nú, Gabriel,“
eða neitt slíkt vingjarnlegt.
„Ég kom í morgun,“ svaraði
Gabriel. „Hvað er í fréttum,
herra Johnson?“
„O — ekkert sérstakt,“ sagði
kaupmaðurinn. „Hvernig hefir
þér gengið?“ bætti hann við og
fór aftur að rýna í stóru bókina.
„Vel,“ svaraði Gabriel. „Ég er
13