Bergmál - 05.01.1954, Page 21

1 95 4 --------------------------
Áfram var haldið sleitulaust
eftir fljótum og vötnum yfir
ása og hæðir á milli vatna. En
Gabriel var sterkur, ungur
maður í fullu fjöri og virtist
aldrei þreytast.
Einu áhyggjur hans voru þær,
hvort séra Tinet myndi veita
honum syndaaflausn og leyfa
þeim að giftast, er þau kæmu
aftur, að tveim, þrem árum liðn-
um. Og svo voru það hundarnir
hans. Án þeirra varð hann að
vera, að minnsta kosti í vetur.
Það var liðið að kvöldi annars
dags, er Gabriel nam staðar til
að hvílast. Hann sveipaði Mörtu
í teppum og sagði henni að sofa.
Sjálfur settist hann upp við tré.
Honum rann í brjóst öðru
hverju. Að tveim stundum liðn-
um vakti hann Mörtu á ný til
að halda ferðinni áfram. Og um
leið og hann vakti hana, sagði
hann: „Taktu þennan hring af
þér, Marta. Mér geðjast ekki að
honum.“
„Nei,“ sagði hún.
Hann horfði í lófa sína. —
„Taktu hann af þér,“ sagði hann
aftur.
Hún hlýddi og faldi hann ein-
hvers staðar í barmi sér.
Þau héldu áfram allan þenn-
an dag og næstu sex daga og
hálfan sjöunda. Gabriel hugs-
------------------ Bergmál
aði vel um Mörtu. Hann snerti
hana aldrei. Hann myndi aldrei
snerta hana fyrr en hún vildi
það sjálf.
Átta klukkustundum eftir að
þau höfðu lagt af stað, söknuðu
þeir Mörtu, Joe faðir hennar og
skágarvörðurinn og fóru strax
á fund Brands liðþjálfa. „Hún
hefði varla stungið af með hon-
um, af frjálsum vilja, eða hvað?“
spurði Brand.
Joe hristi höfuðið.
„Hvert myndi hann fara? —
Norður í veiðilöndin á ný?“
spurði Brand liðþjálfi. Hann
nagaði sig í handarbökin fyrir
að hafa ekki tekið þennan briál-
aða mann í gæzlu.
„Nei,“ svaraði Joe. „Ég gæti
helzt ímyndað mér, að harin
stefndi norður til MacKensie-
fjalla. Móðurfrændur hans
bjuggu þar og hann ólst þar upp
til unglingsára." Joe þagnaði,
hann hafði ekki fleira að segja.
Hann hafði engar sérstakar á-
hyggjur út af hvarfi dóttur
sinnar.
„Hann sagði mér, að hann
hefði skilið hundana sína eftir
hjá Bob Starkey. Ef til vill hef-
ir hann farið þangað fyrst til
að sækja þá,‘“ sagði Brand.
19