Bergmál - 05.01.1954, Blaðsíða 30

B E R G M Á L------------------
Símskeyti lá á borðinu inni í
herbergi Önnu. Hún tók það upp
en hélt hinni hendinni á brjósti
sér, utan um menið. Hún tví-
læsti hurðinni og reif því næst
upp símskeytið:
„Skilaðu því strax, og þá
mun allt verða fyrirgefið,
kveðja. Lára.
Tárin brutust fram. Hún grét
sárt, með þungum ekka. Hugs-
anir hennar voru í fyrstu á ring-
ulreið, en brátt jafnaði hún sig.
— Ég er svo glöð yfir því, að
hún veit að það var ég, sem
gerði það. Ég er svo glöð, guð
minn góður, en hvað ég er feg-
in. En hvernig í ósköpunum gat
hún vitað hver stal því? Hvern-
ig? Hún hlýtur að hafa vitað
það þegar ég kvaddi hana. En
hvernig fór hún að komast að
því. Hvernig í dauðanum gat
hún vitað að það var ég?-------
Á sama tíma og þetta gerðist,
fengu um þrjátíu manns í borg-
inni símskeyti, og voru þau öll
samhljóða símskeytinu, sem
Anna hafði fengið og allir lásu
símskeyti sín með jafnmikilli
undrun. Skildu hvorki upp né
niður í þessu og héldu helzt að
þetta væri einhver ný fyndni
hjá Láru — og ef þetta átti að
vera fyndni, í hverju var þá
fyndnin fólgin ... ★
___________________ JANÚAR
HARÐNESKJUKARL
Framh. af bls. 28.
viss um neitt lengur, nema það.
Marta stóð róleg og þögul í
sömu sporum.
Joe og liðþjálfinn komu nið-
ur til þeirra. Joe muldraði í
skegg sér, að dóttir hans væri
sjálfráð að því hvað hún gerði.
Svo að Gabriel og Marta héldu
áfram fór sinni þetta kvöld nið-
ur hlíðina, niður að Nautaflióti
og niður eftir því út á Nauta-
vatn, sem var í útjaðri hins fyrir-
heitna lands.
„Gabriel, vinur minn. Hefir
þú beðið til Himnaföðurins, til
þess þú öðlist sálarró?11 spurði
séra Tinet þegar þau komu ár-
ið eftir til að láta gifta sig og
jafnframt til að láta skíra frum-
burð sinn.
„Á hverjum degi, ' Faðir,“
svaraði Gabriel, og minntist
þess um leið, hve erfið Marta
var á stundum.
En að lokum var hann bæn-
heyrður. Gabriel öðlaðist sálar-
ró í sambúðinni við Mörtu og
barn þeirra í þessu harðneskju-
lega landi, sem verið hafði land
móðurfrænda hans.
E n d i r .
28