Bergmál - 05.01.1954, Qupperneq 53

1 954 -----------------------
Stefán skyldi ekki minnast á
hjónaband sitt fyrr en svona
seint.“
Þau rifjuðu bæði upp fyrir
sér í huganum síðustu heim-
sókn Stefáns, og kæruleysisleg
orð hans: — „Já, sjáið þið til,
ég er giftur. Hún heitir Cara, og
við höfum verið gift um alllangt
skeið. Ef allt gengur að óskum,
eignist þið barnabarn að nokkr-
um mánuðum liðnum.“
Þau höfðu eðlilega verið dá-
lítið sár yfir því, að þau skyldu
ekki fá að vita af þessu fyrr.
Brad hafði yppt öxlum, en
Madeleine hafði verið nokkra
stund að jafna sig, svo hafði
hún aðeins sagt: — „Jæja, þá
vitum við það. Og nú viljum við
gjarnan fá að heilsa upp á kon-
una þí-na svo fljótt sem auðið
er.“
Madeleine leit hornauga til
manns síns. — „Þú ert ósann-
gjarn gagnvart henni. Þetta
hefir orðið henni ofviða. — Fyrst
Stefán og nú barnið. Hún er að-
eins barn sjálf. Aðeins nítján
ára.“ Hún greip um handlegg-
inn á manni sínum. „Brad, ég
veit, að ég mun elska hana. Hún
þarfnast svo mikillar hlýju. Svo
mikillar ástar og umhyggju. Ég
mun elska þau bæði, hana og
litla drenginn, og á þann hátt
----------------- Bergmál
fæ ég líka nokkurn hluta af
Stefáni aftur.“
Brad strauk yfir hár hennar.
— Eitt get ég ómögulega skilið.
Svo virðist, sem þau hafi búið
við hin lélegustu kjör. En Stef-
án sagði alltaf að honum vegn-
aði svo vel.“
Brad hafði andúð á sjálfum
sér fyrir að hafa sagt þetta, að
gagnrýna einkason sinn, sem nú
var dáinn. Segja það berum
orðum, að hann vantreysti hon-
um. Að vísu gat hann ekki geng-
ið fram hjá þeim staðreyndum,
sem hann hafði séð með eigin
augum.
Madeleine hikaði, en svo fann
hún það, að hún varð að tala
hreinskilnislega við mann sinn.
„Það eru margir mánuðir síðan
Stefán skrifaði og sagði, að sér
hefði verið sagt upp og honum
hefði ekki tekist að útvega sér
aðra atvinnu. Ég sendi honum
peninga, en ég vildi ekki auka
þér áhyggjur. Og þess vegna
hefir hann ekki sagt okkur
strax frá giftingu sinni.“
Brad varð vandræðalegur.
Hafði hann raunverulega þekkt
son sinn svona lítið? Madeleine
hafði auðsjáanlega staðið hon-
um miklu nær. Hann hafði að
vísu elskað son sinn, en sú ást
— 51 —
/