Bergmál - 05.01.1954, Side 67

Þ J O Ð T R U
Gakk aldrei frá óbrýndum ljá, ann-
ars skítur skrattinn í eggina, meðan
þú ert brott, og bítur ei ljárinn á því
dengsli.
Berðu aldrei hrífu né fleygðu henni
svo frá þér, að tindar snúi upp, ef þú
vilt fá þerri, því þá kallar hún rign-
ingu.
Gakktu aldrei bratta mikinn í snjó
með fráfalli sævar, því að þá er hlaup-
hættast, og gakktu þá hvergi þar, sem
hlauphætt er. — Sumir segja þó, að
hlauphættara sé á aðfalli, en hitt mun
réttara.
Rektu ekki fénað þinn til nýs heim-
ilis með aðfalli. Það er að segja: Rektu
það heiman með útfalli og komdu í
verustað með aðfalli, svo það verði
þar hagaspakt.
Bygg þú eigi reykháfa með aðfalli,
heldur útfalli, því að úr þeim rýkur
þá óðar.
Enginn má ganga þar inn, sem ólétt
kona er fyrir, með sauðband um
herðar, því að þá fæðist barnið með
naflastrenginn sleginn í kross yfir
herðarnar. Eigi heldur má maður koma
þar inn á broddum, því að þá verða
holur neðan í iljum barnsins.
Nefndu aldrei tófu eða ref eftir dag-
setur, heldur lágfótu, því að ef þú
nefnir þetta, drepur hún fé fyrir þér.
Gakktu aldrei með greitt hár til
laugar, sagði álfkonan. En hún orð-
aði eigi, hvað við lá.
Varastu óheillalit þinn. Vel þér
þann, sem þínu eðli er samkvæmur.
Þetta er eðli litanna, sem hér segir:
blátt blæðir, svart sæmir, grátt græðir,
en hvítt gerir hvorugt. En þannig eru
litir heimfærðir til mannlegra eigin-
leika: sakleysið er hvítt, sorgin er
svört, nárinn er bleikur, gleðin er
blá, vonin er græn, ástin er rauð og
frelsið er gult.
Ef þú lógar stórgrip og þarft að
ganga frá, áður en þú hefir flegið
hann, þá skaltu stinga hníf í skrokk-
inn og láta hann standa þar, meðan þú
ert burtu. Þetta hefir oft þótt reyn-
ast vel, því annars gengur gripurinn
aftur. — Því fór nú sem fór í Holtum
á Mýrum austur, er menn höfðu lóg-
að þar belju og voru búnir að flá hana
aítur á malirnar, en þurftu að ganga
frá til að meðtaka hressing, og gleymdu
að skilja hníf eftir í skrokknum. Með-
an þeir voru inni, sáu þá aðrir, er
voru úti skammt frá, lítinn fugl fljúga
til kussu og að strjúpanum. Reis hún
þá á fætur og fór, dragandi húðina á
eftir sér, í tjörn þá, er síðan var kölluð
Baulutjörn, og varð þar að sögn að
nykri, er löngum hefir heyrzt öskra
þar fyrir veðrabrigðum. Litli fuglinn
þótti sem verið hefði illur andi, er fór
í kúna.
Enginn brenni af sér hár, nögl eða
tönn eða annað. Ef maður gerir það,
brennir maður af sér gæfuna.